Κάποιοι έγιναν γνωστοί με την Χρυσή Αυγή, όμως η Χρυσή Αυγή έγινε γνωστή από την Εθνικιστική δράση μου πριν ακόμη την ίδρυσή της. ΔΙΑΒΑΣΤΕ από το βιβλίο του Ν. Γ. Μιχαλολιάκου “Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ”:
“Πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες από το 1976 σε ηλικία 19 ετών. Πολύ πριν υπάρξει η Χρυσή Αυγή και αυτοί που έγιναν νοματαίοι με την Χρυσή Αυγή. 1979 δίκη στην Σανταρόζα με τον Εισαγγελέα να προτείνει αθώωση και το δικαστήριο να με στέλνει φυλακή. Ενηλικίωση μέσα στην φυλακή. Στις φυλακές Κορυδαλλού. Οι “συναγωνιστές” εξαφανίζονται… συνηθισμένο το βουνό στα χιόνια. Η Ν.Δ. τελειώνει και έρχεται το ΠΑΣΟΚ. 1979 ελεύθερος.
Όλα αυτά συνέβαιναν το 1978, πολλά χρόνια πριν γίνει γνωστή η Χρυσή Αυγή, πριν ακόμη καν ιδρυθεί η Χρυσή Αυγή, η οποία ήταν άγνωστη. Όμως δεν ήμουν άγνωστος εγώ. Την πρώτη φορά στα τέλη του 1976 με την προφυλάκισή μου για τα επεισόδια στην κηδεία του Αστυνόμου Μάλλιου και την δεύτερη τον Ιούλιο του 1978 με την σύλληψή μου σαν “τρομοκράτη” είχα περίοπτη θέση στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οι οποίες ήσαν οι πλέον μαζικές πηγές ενημερώσεως εκείνης της εποχής, εποχής κατά την οποίαν δεν υπήρχε ούτε διαδίκτυο, ούτε η λεγόμενη “ελεύθερη” τηλεόραση και ραδιοφωνία των νταβατζήδων. Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, λοιπόν, από κάποιους εμπαθείς “ευεργετηθέντες αχαρίστους” δεν έγινα εγώ γνωστός με την Χρυσή Αυγή, όπως αυτοί χωρίς εξαίρεση, αλλά η Χρυσή Αυγή από εμένα.
Έχει φθάσει ο Ιανουαρίους του 1979 και περιμένουμε την δίκη μας στην οδό Σανταρόζα. Εν τω μεταξύ οι βόμβες συνεχίζονται και συλλαμβάνονται δέκα περίπου άτομα με όπλα και εκρηκτικά, ενώ καταζητούνται και επικηρύσσονται τρία άτομα. Υπάρχουν και καταθέσεις από τους συλληφθέντες, οι οποίες ενοχοποιούν συγκρατούμενούς τους, ενώ προκύπτει σαφώς ότι είχε γίνει διείσδυση ανθρώπων των μυστικών υπηρεσιών ανάμεσά τους. Η νέα αυτή εξέλιξη οδηγεί σε κατάρρευση των κατηγοριών εναντίον μας και οδηγεί σε αναβολή της δίκης μας.
Αντί να κάνει το αυτονόητο η δικαιοσύνη και να μας απαλλάξει από τις κατηγορίες και να αφεθούμε ελεύθεροι συνεχίζει κανονικά να μας κατηγορεί για πράξεις για τις οποίες έχει ήδη συλλάβει άλλους με στοιχεία και τεκμήρια. Τεκμήρια για την ενοχή μου δεν υπάρχουν. Δεν βρέθηκαν στην κατοικία μου ούτε όπλα, ούτε εκρηκτικά, ούτε οι περίφημοι ηλεκτρικοί πυροκροτητές για τους οποίους είχε καταθέσει ένας από τις συγκατηγορουμένους μου, ο οποίος ΑΜΕΣΩΣ στον Ανακριτή είχε αναιρέσει την κατάθεσή του και είχε πει ότι ήταν προϊόν πιέσεως και εκβιασμού από την αστυνομία. Η δίκη γίνεται δύο μήνες μετά και δεν προκύπτει σε αυτήν ουδέν επιβαρυντικό στοιχείο για εμένα. Ο Εισαγγελέας, συγχωρεμένος σήμερα Παπαδάκης το όνομά του, προτείνει την αθώωση μου. Το δικαστήριο αποσύρεται για να αποφασίσει και για μία τόσο απλή υπόθεση συνεδριάζει έξι ολόκληρες ώρες. Όπως μάθαμε αργότερα έπεσαν τηλέφωνα, τηλέφωνα που ήταν εντολές, από υπουργούς της κυβερνήσεως. Τελικά από τους τέσσερις κατηγορουμένους που ήμασταν οι δύο αθωώνονται, ο ένας καταδικάζεται σε ποινή δώδεκα μηνών, η οποία είναι εξαγοράσιμη και εγώ σε δεκατρείς μήνες φυλακή, ποινή ΜΗ ΕΞΑΓΟΡΑΣΙΜΗ! Από όλη αυτήν την υπόθεση δηλαδή, από έντεκα κατηγορούμενος, ΜΟΝΟ ένας πηγαίνει στην φυλακή και αυτός είμαι εγώ. Και όμως τα επόμενα χρόνια βρέθηκαν άνθρωποι που με κατηγόρησαν, εμένα τον μοναδικό που πήγα φυλακή γιατί ήθελαν να με τσακίσουν και να με κάνουν να σιωπήσω, ότι εγώ έφταιγα για την δίωξη και αυτό ενώ υπήρχαν οι καταθέσεις με τις υπογραφές, που με κατηγορούσαν. Έχω γνωρίσει, λοιπόν, εδώ και πολλά χρόνια και τον φθόνο και την παλιανθρωπιά και την αχαριστία και την συκοφαντία. Είναι η μοίρα κάθε μαχητή, που θέλει να μείνει αγνός και πιστός στην Σημαία του να δεχθεί όλη αυτήν την ρυπαρή και ύπουλη επίθεση.
Επιστροφή στον Κορυδαλλό, λοιπόν, μόνον εγώ, μόνο για εμένα. Ήθελαν να μου δώσουν ένα μάθημα, ήθελαν “να συμμορφωθώ προς τα υποδείξεις τους”, αλλά δεν τα κατάφεραν. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1978 συμπλήρωσα τα 21 μου έτη.
Ενηλικιωνόμουν σύμφωνα με τα τότε κρατούντα και ενηλικιώθηκα μέσα στο κελί μίας φυλακής. Και έπρεπε να περάσουν σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να συμπληρώσω τα εξηνταπέντε μου χρόνια πάλι φυλακισμένος. Μην ακούτε, όμως, τι λένε οι “κακοί”… φασίστες(!) και να ξέρετε ότι η δημοκρατία ποτέ δεν εκδικείται! Έτσι λένε… Και λένε ψέματα! Και άφησε εμένα και τα σχεδόν πεντακόσια (500!) χρόνια φυλακής, που τιμώρησε η “δικαιοσύνη” όσους συμμετείχαν (έτσι λένε χωρίς κανένα στοιχείο!) σε ένα έγκλημα, το οποίο έγινε σε έναν τόπο στον οποίο το θύμα ευρέθη τυχαία και έγινε μία παρεξήγηση χωρίς πολιτικό περιεχόμενο. Που ήξεραν όλα αυτά οι 18 βουλευτές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι καταδικάστηκαν; Πως γνώριζαν που θα πάει ποιος εκείνο το βράδυ σε έναν Ευρωπαϊκό αγώνα του Ολυμπιακού για να οργανώσουν δήθεν ένα έγκλημα; Και εάν η Χρυσή Αυγή ήταν όπως μας καταδίκασαν “εγκληματική οργάνωση” γιατί επί τόσα χρόνια δεν είχε γίνει τίποτε αλλού στην Ελλάδα, όπου υπήρχαν περισσότερα από 100 γραφεία της; Επιστρέφω όμως στον Κορυδαλλό του 1978 πριν 44 χρόνια σε ένα κελί της “δημοκρατίας” τους…
