Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης και μια άγνωστη Ιστορία της Μικρασιατικής εκστρατείας

“Έφθασα εις το σημείον να προβώ εις την εκταφήν όλων των νεκρών αξιωματικών και οπλιτών και να τους τοποθετήσω εντός ειδικών κιβωτίων διά να τους μεταφέρω εις την πατρίδα”…

Το όνομα Κωνσταντίνος Μανιαδάκης προκαλεί αισθήματα αρνητικά στην νεοελληνική πραγματικότητα την απόλυτα κυριαρχούμενη από το πνεύμα της μαρξιστικής αριστεράς. Ανάλογη αποστροφή υπάρχει και στους πάσης φύσεως “δημοκράτες”, αφού ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης υπήρξε το δεξί χέρι του Ιωάννη Μεταξά τον καιρό της 4ης Αυγούστου ως υπεύθυνος της Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας.

Όταν το 1941 ο Βασιλεύς Γεώργιος μαζί με τμήμα του Στρατού μας κατέφυγε στην Μέση Ανατολή, με απαίτηση και των Άγγλων, ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης εξορίστηκε στην… Αργεντινή ως… επόπτης (!) των ελληνικών πρεσβειών της Λατινικής Αμερικής, από την οποία επέστρεψε τον Αύγουστο του 1949!

Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης υπήρξε Αξιωματικός του Στρατού και είχε λάβει μέρος και στην Μικρασιατική εκστρατεία. Μια άγνωστη σελίδα της Ιστορίας του, η οποία δείχνει το μεγαλείο του Ανδρός, αναφέρεται στην περίφημη ιστορία του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη (Πολιτική Ιστορία Της Νεωτέρας Ελλάδος), στα χέρια του οποίου βρίσκεται ένα σημαντικό μέρος του αρχείου Μανιαδάκη:

«ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ. Ενταύθα το πρώτον γίνεται λόγος δια τον πρωτεύοντα ρόλον τον οποίον διεδραμάτισεν εις την φυγάδευσιν του Ιωάννου Μεταξά μετά την αποτυχίαν του κινήματος Λεοναρδοπούλου – Γαργαλίδη. Και όσον μεν αφορά την εν συνεχεία δράσιν του η εξιστόρησις γίνεται εις τους οικείους τόπους. Από της θέσεως όμως ταύτης θα αναφερθώμεν εις την παλαιοτέραν δράσιν του, συνδεομένην με επεισόδιον άξιον μνείας, το οποίον καθ’ όσον τουλάχιστον γνωρίζει ο συγγραφεύς είναι μοναδικόν ή οπωσδήποτε από τα σπάνια.

Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (1893 – 1972) εγεννήθη εις το Σοφικόν της Κορινθίας. Εξελθών της Σχολής των Ευελπίδων τον Οκτώβριον 1916 ως ανθυπολοχαγός του μηχανικού, μετέσχεν  έκτοτε όλων των πολέμων. Ως ο ίδιος αφηγείται εις τας ανεκδότους σημειώσεις του, κατά τας επιχειρήσεις του 1922, όταν πλέον είχεν επέλθει η καταστροφή, ευρίσκετο εις τας υπωρείας του Ολύμπου της Βιθυνίας, ανατολικώς της Προύσης, ως διοικητής του 1ου τάγματος μηχανικού. Κυρία αποστολή των υπό τας διαταγάς του δυνάμεων, κατά την ώραν εκείνην, ήτο η κάλυψις του πλευρού των υποχωρούντων από πάσαν περιοχήν έναντι τυχόν επιθέσεων τακτικών ή ατάκτων δυνάμεων του εχθρού, ταυτοχρόνως δε η καταστροφή των τεχνικών έργων και της σιδηροδρομικής γραμμής. Εις το σημείον τούτο παραθέτομεν απόσπασμα των σημειώσεών του, τας οποίας εν ζωή είχε παραχωρήσει εις τον συγγραφέα:

«Θέλω εδώ να σημειώσω ότι κατά την εγκατάλειψιν του Ακ-Σου, έδρας του τάγματός μου, δεν αφήκα απολύτως τίποτε εις τον εχθρόν αφού έφθασα εις το σημείον να προβώ εις την εκταφήν από το εκεί υπό του τάγματός μου οικοδομηθέν ελληνικόν νεκροταφείον με μάρμαρα του Ολύμπου Βιθυνίας, όλους τους νεκρούς αξιωματικούς και οπλίτας και να τους τοποθετήσω εντός ειδικών κιβωτίων δια να τους μεταφέρω εις την πατρίδα διά να αναπαυθούν».

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

“Εγκληματίας Γνώμης” στον 21ο Αιώνα

 

   Ευρισκόμεθα ήδη στο 21ο έτος του 21ου αιώνος και ζούμε την τελική επίθεση της περιβόητης “νεωτερικότητας”, μίας αυθαίρετα και δογματικά επιβολής κάποιων νόμων και θεσμών, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν την πραγματικότητα και σε καμία περίπτωση το “Είναι” του Μάρτιν Χάιντεγκερ, αλλά μία ψευδή εικόνα, μία απόπειρα “μιμητικής μαγείας” με “ιερείς” της τους άρχοντες του χρήματος και της τεχνολογίας.

  Ζούμε την εποχή της μετάβασης (εάν ποτέ αυτή επιτευχθεί) στην παγκοσμιοποίηση, η οποία απαιτεί έναν απέραντο πολτό απ’ άκρη σ’ άκρη της γης χωρίς Παράδοση, χωρίς Ταυτότητες Εθνικές, Θρησκευτικές. Και μοιάζει η προσπάθεια αυτής της μετάβασης σαν μία τεράστια υδάτινη δίνη, που προσπαθεί να απορροφήσει τα πάντα σε έναν βόθρο στο όνομα ενός φιλελεύθερου καπιταλισμού ή ακόμη και κομμουνιστικού καπιταλισμού, όπως μας δείχνει το παράδειγμα της Κίνας. Για αυτήν την “μετάβαση” όπλα πανίσχυρα είναι τα ΜΜΕ, το δήθεν ελεύθερο διαδίκτυο και πολλά ιδεολογήματα με “κύρος” σχεδόν θρησκείας, όπως “ανθρώπινα δικαιώματα”, αντιρατσισμός, πανσεξουαλισμός και ό,τι όλα αυτά τα συνοδεύουν. Κάθε προσπάθεια αντιστάσεως προς αυτήν την “χοάνη” της δίνης πρέπει να κτυπηθεί αμείλικτα.

   Στο απόσπασμα της παγκοσμιοποίησης κάθε ρεύμα Ιδεολογικό, κάθε Κίνημα πολιτικό που τολμά να σταθεί απέναντί τους. Εχθροί τους, που πρέπει να κτυπηθούν ο Εθνικισμός, ο Φυλετισμός, η Πίστη στον Θεό, η Παράδοση, η Ιστορία. Και ο πλέον επικίνδυνος εχθρός τους οι Ιδεολόγοι! Αντίθετα, όσοι από φτηνό καιροσκοπισμό παριστάνουν τους “φασίστες”, τους εθνικιστές ή τους ρατσιστές, όχι μόνον δεν τους πολεμούν, αλλά και τους θέλουν για να ελέγχουν το πολιτικό παιχνίδι. Εάν τα παραπάνω σας θυμίζουν την Χρυσή Αυγή και το κελί μου, σωστά σας το θυμίζουν.

   Είμαστε στα 1958 όταν ο Καρλ Σμιτ “εξόριστος μέσα στην ίδια του την Πατρίδα” γράφει στο ημερολόγιό του για τον ίδιο και μόνο, σημειώνοντας ότι θέλει τα κείμενα του να δημοσιευθούν μετά τον θάνατό του, ότι “η Δύση θα τελειώσει ως Άμλετ”, προβλέποντας ένα τραγικό και αλίμονο όχι και τόσο επικό φινάλε. Ο ήρωας του Σαίξπηρ ως γνωστόν ανακαλύπτει ποιος δολοφόνησε τον πατέρα του και αντίστοιχα θα αντιληφθεί ο σύγχρονος άνθρωπος ότι οι “ευεργέτες” του, που ξεκίνησαν με τον Διαφωτισμό και κατέληξαν στην παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί οι ίδιοι οι δολοφόνοι του Πατέρα του, που δεν είναι άλλος από τον Ελληνορωμαϊκό Πολιτισμό! Και τότε όταν θα μάθει τον δολοφόνο θα τον σκοτώσει και θα πεθάνει και ο ίδιος δηλητηριασμένος, όπως ο Άμλετ. Αυτό θα είναι το τέλος της Δύσης, ένας απέραντος καννιβαλισμός, που θα αφήσει πίσω του ερείπια, όχι μόνο πόλεων και πατρίδων, αλλά και ψυχών και συνειδήσεων.

   Όταν τέλειωσε ο πόλεμος ο Καρλ Σμιτ φυλακίστηκε για 13 μήνες χωρίς κατηγορία. Στις 19 Μαρτίου του 1947 συνελήφθη για δεύτερη φορά, προκειμένου να ανακριθεί ως ένοχος για προτροπή σε εγκλήματα πολέμου. Στις 3 Απριλίου άρχισε η ανάκρισή του. Ποιος ήταν ο ανακριτής του; Ένας Γερμανός(;), που του είχε αφαιρεθεί η ιθαγένεια μόλις το 1935 και είχε γίνει πολίτης των ΗΠΑ. Ένας τεκμηριωμένα εμπαθής και προκατειλημμένος εναντίον του. Όσο και εάν προσπάθησε, όμως, δεν κατόρθωσε να τον παραπέμψει σε δίκη. Αθωώθηκε γιατί δεν είχαν να του προσάψουν την οποιαδήποτε εγκληματική πράξη ή ότι έδωσε… “εντολή” για εγκληματική πράξη. Σε συνέχεια αυτού, λοιπόν, και επειδή έγραψαν κατά κόρον και όχι μόνον “ελληνικές”(;) φυλλάδες, αλλά και ξένες ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μία… Νέα Νυρεμβέργη, θα πω και θα υπογραμμίσω: “Μακάρι να ήταν”! Θα αθωωνόμασταν.

   Πέντε χρόνια και έξι μήνες κράτησε η δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία κατέληξε σε μία βαρειά καταδίκη. Μιλώντας για τον εαυτό μου σε όλα αυτά τα χρόνια της διαδικασίας δεν υπήρξε ούτε μία απόδειξη, ούτε ένα στοιχείο ότι ενέχομαι είτε συμμετέχοντας, είτε έχοντας δώσει εντολή στην οποιαδήποτε εγκληματική πράξη. Επιπλέον δεν υπήρχε και δεν υπάρχει νόμος ότι είναι ποινικά υπόλογος ο αρχηγός ενός πολιτικού κόμματος για την πράξη ενός οπαδού του. Και χωρίς να υπάρχει νόμος, χρησιμοποιώντας έναν νόμο, ο οποίος υπάρχει για μηχανισμούς εγκληματικούς όπως η Μαφία, για έμπορους ναρκωτικών και διεθνή κυκλώματα δολοφονιών και απαγωγών, με καταδίκασαν σε 13 χρόνια φυλακή ως… διευθυντή εγκληματικής οργανώσεως! Και μαζί με εμένα καταδίκασαν και τους 18 βουλευτές, που είχαν εκλεγεί με την Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Ιουνίου του 2012! Όλοι μέλη ή διευθυντές “εγκληματικής οργανώσεως” επειδή μας ψήφισε ο λαός! Και ήταν τις πρώτες εβδομάδες μετά την προφυλάκισή μου όταν στην τηλεοπτική εκπομπή με θέμα την Χρυσή Αυγή του Ν. Χατζηνικολάου ο πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Νικόπουλος είπε ότι εάν δεν ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ η ύπαρξη εντολής για την δολοφονία στον Ρουπακιά από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, τότε δεν υπάρχει εγκληματική οργάνωση. Και τέτοια εντολή δεν προέκυψε ότι υπήρχε ούτε από τις καταθέσεις περισσότερων από διακόσιους μάρτυρες κατηγορίας, ούτε από τις έρευνες σε περισσότερες από… 100(!) κατοικίες και σε εκατοντάδες ηλεκτρονικούς υπολογιστές και δεκάδες χιλιάδες έγγραφα! Και όμως, μας καταδίκασαν και μάλιστα με… χειροκροτήματα!

   Είχα διαβάσει ότι αρχή της Δικαιοσύνης είναι ότι προκειμένου να καταδικαστεί ένας αθώος, καλύτερα να αθωωθούν χίλιοι ένοχοι. Στην περίπτωσή μας συνέβη το αντίθετο!

Όπως γνωρίζουν πολλοί η απολογία μου κράτησε σχεδόν πέντε ώρες! Δεν δέχτηκα ούτε μία ερώτηση, η οποία να αφορά την εμπλοκή μου καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε κάποια από τις πράξεις, οι οποίες θεωρήθηκαν έργο της “εγκληματικής οργανώσεως”. Δεν με ρώτησαν ΠΟΤΕ, έτσι για τα μάτια, ΤΙΠΟΤΕ! Και όμως με καταδίκασαν χωρίς κατ’ ουσίαν να μπουν στον κόπο να μου δώσουν την ευκαιρία να απολογηθώ μέσω των ερωτήσεων τους για τις πράξεις αυτές. Πράξεις, οι οποίες δεν αφορούσαν πολιτικές δραστηριότητες του Κινήματος της Χρυσής Αυγής. Γιατί δεν με ρώτησαν; Θεώρησα γιατί ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΟ ότι δεν είχα την οποιαδήποτε εμπλοκή και καθώς φαίνεται τους “βόλευε” να μη γίνει εκτενής αναφορά στο θέμα. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ εάν υπήρχε κεντρική κατεύθυνση για εγκληματικές ενέργειες, όπως αποφάσισαν ΑΔΙΚΑ και μας έκλεισαν στην φυλακή, γιατί τότε είχαμε μόνο τυχαία περιστατικά και όχι ανάλογη δράση “εγκληματική” σε όλη την Ελλάδα;

   Δεν με ρώτησαν, λοιπόν, για τις συγκεκριμένες πράξεις για τις οποίες κατ’ ουσίαν με καταδίκασαν και αυτό ισοδυναμεί με την στέρηση του ιερού δικαιώματος κάθε κατηγορούμενου να απολογηθεί, να δώσει λόγο για τις πράξεις του. Αλλά ποιες πράξεις; Πράξεις δεν υπήρχαν, παρά ΜΟΝΟΝ λόγοι και κείμενα. Και είναι αυτό μία ακόμη απόδειξη ότι με έστειλαν στην φυλακή με μία βαρειά καταδίκη για τις Ιδέες μου. Τι αλήθεια διαφορετικό έκανε ο Στάλιν με τα γκουλάγκ της Σιβηρίας; Τι διαφορετικό από τις διώξεις κάθε τυραννίας έκανε η “δημοκρατία” του κράτους των Αθηνών του έτους 2020;

Ο Δικαίος - ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

…Ανανταριάστηκε η θάλασσα και τα κύματα ήτανε πλιο βουνά ολόκληρα. Πλησίαζε το καράβι στον Κάβο – Μαλιά, τον φοβερό και ανθρωποφάγο Κάβο, που είχε στα βράχια του συντρίψει σαν σαρίδια εδώ και χιλιάδες χρόνια τόσα και τόσα πλοία από τον καιρό των Μυκηναίων θαλασσοπόρων μέχρι τα χρόνια του καιρού τους. Περνώντας, όμως, τον Κάβο, το στοιχειό το τρομερό, και μπαίνοντας στην αγκάλη του κόλπου του Λακωνικού η θάλασσα σιγά, σιγά γαλήνευε. Δεξιά τους στο βάθος είχασι φανεί τα Βάτικα και στα αριστερά μακριά το Τσιρίγο. Ξανοίγασι Βατικιώτες και Τσιριγώτες προς τα πατρικά τους και ράγιζε η καρδιά τους. Ο ήλιος είχε αρχίσει να κατεβαίνει. Το ατσάλινο το χέρι της Μάνης με τον Ταΰγετο να απλώνεται ως την θάλασσα αχνόφεγγε μπροστά τους. Το καράβι έστριψε για να ξανοιχτεί και να περάσει το Ταίναρο, τον Κάβο Ματαπά, που οι παλιοί οι ναυτικοί λέγανε ότι πρέπει να περνάς από αυτόν μίλια πολλά μακριά, “Από τον κάβο Ματαπά σαράντα μίλια μακριά”…

Βασίλευε ο Ήλιος πίσω τους, αλλά όπως έπλεε προς τον Κάβο για να στραφεί μετά Βόρεια προς Ρούμελη και Ήπειρο, φαινόντουσαν τα προσηλιακά χωρία, που ήτανε σε ακτές και κορυφές ο Κότρωνας πίσω τους αλάργα και μετά τα μικρά τα ψαροχώρια, το Προσήλιο, ο Άη Σωτήρας, το Σταυροπύργι. Είχε ακουστεί στα χωρία ότι θα περάσει το καράβι με το 8ο Σύνταγμα και είχασι βγει στις κορφές μάνες, γυναίκες και αγαπητικές και αμορόζες και κουνούσασι μαντήλια. Και τα παλληκάρια από τα χωρία τα προσηλιακά είχασι ο ένας πάνω στον άλλον στριμωχτεί στην δεξιά κουπαστή του πλοίου και προσπαθούσασι να ξεχωρίσουσι τους πύργους τους τιμημένους από τα χωρία τους, τις κορυφές και τις πλαγιές, που είχασι τον κόσμο γνωρίσει, τον κόσμο τον δικό τους, τον κόσμο της Μάνης, που τίποτε δεν χαρίζει και όλα με την αξία σου και πολλές φορές με το αίμα σου το κερδίζεις. Πολλοί από αυτούς βλέπανε για τελευταία φορά την πατρική τους γη, αφού έμελε να πεθάνουσι στην Ήπειρο, στα υψώματα της Μανωλιάσας, λογχίζοντας σαν άλλος Άη Γιώργης, σαν άλλος Απόλλωνας τον δράκο, το Μπιζάνι, το θεριό, που έφαγε τόσα κορμιά. Φτάνοντας στο ύψος του κόλπου του Ψωμαθιά, στο Πόρτο Κάγιο, ο καπετάνιος του πλοίου έβαλε την μπουρού να σφυρίζει χαιρετώντας την Πατρίδα των παλληκαριών, που πήγαιναν προς την Δόξα και τον θάνατο.

Λίγους μήνες μετά όταν ήρθασι τα μαντάτα τα πικρά στα μέσα τα χωρία μία κοπέλα από αρχοντογενιά είχε πει το μοιρολόι για εκείνο το καράβι, που επάνω του είχε μελλοθάνατους, που αποχαιρετίσασι όλη τους την ζωή με την μπουρού του μεταγωγικού.

Ένα καράβι που περνά
κάτου στον Κάβο Ματαπά
σούριξε, ξανασούριξε
και σούριξε διπλοσουριά
το 8ο Σύνταγμα περνά
να πάρει πάει τα Γιάννενα
μα θα πέσουσι πολλά κορμιά
στης Μανωλιάσας τα βουνά.

Ξανοίχτηκε το καράβι για να περάσει τον Κάβο Ματαπά. Ο Ήλιος βασίλευε και μέσα στο τελευταίο φως προσπαθούσασι οι αποσκιεροί να δούσι και αυτοί τα δικά τους τα χωρία. Ξεκρίνανε μόνο το φανάρι στον κάβο του Γερολιμένα σαν καντήλι σε μνημούρι να τρεμοσβήνει και ήταν για πολλούς το καντήλι της ίδιας τους της ζωής που τέλειωνε το λάδι του…

—– —–  ——

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΣΤΟ 6942416220

 

Λησμονημένοι ήρωες: Ιούνιος 1821 – ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ!

“Ας μη βρέξει ποτέ 
το σύννεφον, και ο άνεμος 
σκληρός ας μή σκορπίση 
το χώμα το μακάριον 
που σας σκεπάζει.” 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ

Κάπου στο κέντρο των Αθηνών υπάρχει ένα μεγάλο άλσος, το λένε Πεδίον του Άρεως. Η ονομασία του δεν είναι τυχαία. Είναι ένας χώρος αφιερωμένος στην Μνήμη των μεγάλων εκείνων Ανδρών, που ξεχωριστά τίμησαν την Πατρίδα. Για τον λόγο αυτόν ακριβώς υπάρχει και η λεωφόρος των Ηρώων σε ένα σημείο του Άλσους, όπου την δεκαετία του ’30 τοποθετήθηκαν οι προτομές των Ηρώων. Εκεί μεταφέρθηκαν και τα οστά του Αλεξάνδρου Υψηλάντη του αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας, ο οποίος πρώτος ξεκίνησε την Επανάσταση του Γένους ενάντια την τουρκική τυραννία τον Φεβρουάριο του 1821. Στον χώρο αυτό σήμερα προς δόξαν του κράτους των γραικύλων, εκεί όπου ευρίσκονται τα οστά αυτού ο οποίος κήρυξε πρώτος την Εθνική μας Επανάσταση επικρατεί κάθε βράδυ το έγκλημα και η λεωφόρος των Ηρώων όπου υπάρχουν οι προτομές των Αγίων του Έθνους, είναι πλέον μία πιάτσα όπου συχνάζουν πόρνες, πρεζέμποροι και καταυλίζονται λαθρομετανάστες! Δεν είναι τυχαία όλα αυτά … Δεν είναι τυχαίο ότι εν ονόματι αυτής της σάπιας ψευτοδημοκρατίας τους κατεξευτελίζουν κάθε ιερό και όσιο, το οποίοι αφορά είτε την Πίστη, είτε την Ιστορία του Γένους μας. Σκοπός τους η «από-ιεροποίηση», γιατί γκρεμίζοντας σύμβολα, Αγίους και Ήρωες ξεριζώνουν από την ψυχή του λαού μας κάθε δύναμη αντίστασης ενάντια στα σχέδιά τους να μεταβάλουν το Έθνος των Ελλήνων σε μια άβουλη και απρόσωπη μάζα «καλών» πολιτών της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Αλλά ας επιστρέψουμε στην Ιστορία.

Οι δοξασμένοι “μαυροφόροι” του θανάτου

Γεμάτος πάθος και ορμή πέρασε εκείνον τον Φεβρουάριο τον ποταμό Προύθο ο πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης τιμημένος Στρατηγός στα πεδία των μαχών, χωρίς να γνωρίζει τις προδοσίες που θα ακολουθούσαν. Στο πλευρό του πολέμαρχοι δοκιμασμένοι, από τους οποίους πολλοί τίμησαν τον όρκο τους στις μάχες που ακολούθησαν, αλλά και δειλοί και προδότες, οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή εγκατέλειψαν τον αγώνα. Ανάμεσα σε αυτούς και ένα σώμα ξεχωριστό: Ο Ιερός Λόχος!Αποτελείτο από νέους Έλληνες, φοιτητές κατά το πλείστον, οι οποίοι σπούδαζαν στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Ήταν ο ανθός της Ελλάδος κυριολεκτικά. Επιστήμονες με μόρφωση ξεχωριστή εκείνην την εποχή, όπου όλα τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Όμως, αυτοί είχαν αποφασίσει να πεθάνουν για την Ελλάδα! Η στολή τους είχε χρώμα μαύρο και γι’ αυτό τους αποκάλεσαν μαυροφόρους ή μελανοφόρους και επάνω στο πηλήκιο τους υπήρχε μία νεκροκεφαλή με δύο χιαστί οστά σαν σύμβολο της απόφασής τους για θάνατο. Σαν σύμβολο της πίστης τους, ότι η θυσία για την Πατρίδα ευρίσκεται επάνω από τον εφήμερο βίο. Η Σημαία τους τρίχρωμη, όπως επέβαλε η Φιλική Εταιρεία.

Διαβάζουμε σχετικά: «Άρθρον ΙΑ΄. Η Ελληνική σημαία τόσον εις τα της ξηράς στρατεύματα, όσον και εις τα της θαλάσσης, πρέπει να είναι κατασκευασμένη εκ τριών χρωμάτων: άσπρο, μαύρο και κόκκινο. Το άσπρον σημαίνει την αθωότητα της δίκαιας ημών επιχειρήσεως κατά των τυράννων, το μαύρο τον υπέρ πατρίδας και ελευθερίας θάνατον ημών και το κόκκινον την αυτεξουσιότητα του Ελληνικού λαού και την χαράν αυτού διότι πολεμεί δια την ανάστασιν της πατρίδας.» – ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ – «ΝΟΜΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ»

Ο Ιερός Λόχος σφαγιάσθηκε κυριολεκτικά τον Ιούνιο του 1821 στο Δραγατσάνι, κρατώντας αυτήν την Τρίχρωμη Σημαία. Λίγους μήνες αργότερα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά στην καρδιά της Πελοποννήσου δινότανε μια μάχη, μάχη πολιτική στην πρώτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου για το ποια θα είναι τα σύμβολα και η Σημαία του νέου κράτους. Στην μάχη αυτή παραμερίστηκε το μαύρο, άσπρο και κόκκινο και ο Φοίνικας της Φιλικής Εταιρείας. Η Φιλική Εταιρεία ήταν ήδη υπό διωγμόν.

 

Με την Τρίχρωμη Σημαία στο Δραγατσάνι

Ο Ιερός Λόχος, όπως ανέφερα και προηγουμένως, σφαγιάσθηκε κυριολεκτικά στο Δραγατσάνι. Σε μια μάχη που φαινόταν κατ’ αρχάς ότι θα ήταν νικηφόρα και η οποία θα ήταν νικηφόρα, εάν δεν εγκατέλειπαν οι ιππείς του Καραβία τους Ιερολοχίτες την κρίσιμη στιγμή πανικόβλητοι από την τουρκική επίθεση. Όμως, οι Ιερολοχίτες έμειναν και μόνο περίπου εκατό κατόρθωσαν να διασωθούν με την επέμβαση του Ήρωα και πολέμαρχου Γιωργάκη Ολύμπιου, που έσπευσε προς βοήθειά τους. Σώθηκε μάλιστα και η Σημαία του Ιερού Λόχου, την οποία πήρε από τα χέρια του Σημαιοφόρου, ο οποίος έπεσε νεκρός ένας άλλος Ιερολοχίτης. Το όνομα του Σημαιοφόρου; Ξενοφών και τίποτε άλλο, τίποτε άλλο δεν αναφέρει η Ιστορία.

Λησμονημένοι ήρωες και ανάμεσα σε αυτούς και ο Εκατόνταρχος Βαλσαμάκης από την Κεφαλλονιά, ο οποίος σώθηκε περνώντας στην ρωσική όχθη του Προύθου και συνέχισε να πολεμά για την Εθνική υπόθεση, επιστρέφοντας στην Ελλάδα στα 1823. Έζησε μέχρι το 1865 και το Έθνος μας αυτόν τον Εκατόνταρχο του Ιερού Λόχου τον έκρινε… «αξιωματικόν υπoφροντιστήν»!!!

Εκατόνταρχος επίσης και ο Νικόλαος Υψηλάντης, ο οποίος στην συνέχεια πολέμησε σε όλες τις μάχες σε Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα και ο οποίος άφησε απομνημονεύματα, τα οποία βεβαίως και ουδείς σήμερα γνωρίζει. Εκατόνταρχος, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στο Δραγατσάνι και ο Γεώργιος Δρακούλης. Ρήτορας γεμάτος πάθος, ο οποίος εμψύχωνε τους συμπολεμιστές του και ο οποίος ξεκίνησε από την Ρωσία για να πεθάνει στο Δραγατσάνι για την Ελλάδα! Στο Δραγατσάνι έπεσε και ο αδελφός του γνωστού ποιητή Σούτσου, ο Δημήτριος Σούτσος, ο οποίος σε κάποιο διάστημα υπήρξε και αρχηγός του Ιερού Λόχου και ο οποίος είχε μεταφράσει την αρχαία ιστορία της Ελλάδος του Segoure, η οποία εκδόθηκε μετά τον θάνατό του στα 1836 και που σήμερα κανένας δεν την γνωρίζει. Εκατόνταρχος του Ιερού Λόχου, o οποίος επίσης έπεσε ηρωικά μαχόμενος και ο Γεώργιος Ανδρόνικος από την Δημητσάνα, αδελφός του εξέχοντος μέλους της Φιλικής Εταιρείας Παναγιώτη Ανδρόνικου, ο οποίος είχε γράψει το περίφημο θούριο «Ω παιδιά μου, ορφανά μου σκορπισμένα εδώ κι εκεί, διωγμένα υβρισμένα απ’ τα έθνη πανοικί! Ξυπνήστε τέκνα κι ήλθεν η ώρα…».

Περίπου εκατό ήσαν οι Ιερολοχίτες που σώθηκαν από την σφαγή στο Δραγατσάνι.  Ήρωες λησμονημένοι στον καιρό των γραικύλων και ανάμεσά τους και 37 ξεχωριστά Ελληνόπουλα, που συνελήφθησαν αιχμάλωτα από τους Τούρκους και μεταφέρθηκαν σιδηροδέσμια στην Κωνσταντινούπολη και εκεί καρατομήθηκαν όλοι μέχρις ενός από το τσεκούρι του Οθωμανού δήμιου. Το αίμα τους πότισε το χώμα της Πόλεως των Κωνσταντίνων. Ποιοι ήσαν; Άγνωστα τα ονόματά τους, αλλά μεγάλη η δόξα τους!

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος Ιδρυτής Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή

1919-1922: Ντοκουμέντα της κομμουνιστικής προδοσίας στην Μικρασιατική Εκστρατεία

  

Είτε μας αρέσει, είτε όχι και όπως και αν αποκαλέσουμε ό,τι τραγικό συνέβη στην δεκαετία του ’40 στην Πατρίδα μας, είχαμε αναμφισβήτητα μία αλληλοσφαγή Ελλήνων και μία κυριολεκτική καταστροφή της χώρας. Κατά έναν περίεργο τρόπο και στους δύο παγκοσμίους πολέμους, η Ελλάς ενώ ήταν με το πλευρό των νικητών, βγήκε μετά τον πόλεμο περισσότερο νικημένη και από τους νικημένους. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο με την Μικρασιατική καταστροφή και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την αλληλοσφαγή των Ελλήνων.

Ασφαλώς και θα ήταν τρελός όποιος δεν πίστευε στην εθνική συμφιλίωση του λαού. Όμως εθνική συμφιλίωση δεν επιτυγχάνεται ούτε με το επίμονο ρεβανσιστικό πνεύμα της αριστεράς, ούτε με τον γλοιώδη πολιτικαντισμό της ΝΔ.

-Προ ετών σε “προοδευτική” εφημερίδα δημοσιεύθηκε μία επιστολή στην οποία ένας από τους αναγνώστες της έψεγε έναν από τους συντάκτες γιατί φιλοξένησε την άποψη ιστορικού Ποντιακής καταγωγής, άποψη σύμφωνα με την οποία οι κομμουνιστές έπαιξαν βρώμικο και προδοτικό ρόλο στην διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας. Ο συντάκτης της εφημερίδος δεν τόλμησε να απαντήσει, υποκύπτοντας πλήρως στην διαστρέβλωση της πραγματικότητος των ημερών μας, που θέλει κάθε κομμουνιστή να είναι και πατριώτης.

Ασφαλώς και υπάρχουν κομμουνιστές, οι οποίοι είναι πατριώτες, όμως ας μη μιλούν για το τι συνέβη στην Μικρά Ασία. Τα στοιχεία εις βάρος του κομμουνιστικού κινήματος είναι συντριπτικά. Άλλωστε και οι ίδιοι οι κομμουνιστές δεν θα έλεγα ότι το έχουν παραδεχτεί γιατί δεν το θεωρούν σφάλμα(!), είναι υπερήφανοι γι’ αυτό! Ο ίδιος ο «Ριζοσπάστης» της 12 Ιουλίου 1935 είχε γράψει:

«Αν δεν νικιόμασταν στη Μ. Ασία, η Τουρκία θάτανε σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα. Τη «λευτεριά» μας θα τηνε στηρίζαμε στην υποδούλωσι του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ. Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίση την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνη την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Δεν είναι αυτός ο δρόμος της ειρηνικής δημοκρατικής συμβίωσης των λαών της νοτιανατολικής Ευρώπης. Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία μα στρεφότανε ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε».

Παρ’ όλα αυτά η κόκκινη χούντα που εξουσιάζει την δημόσια ζωή, αλλά και οι φιλελεύθεροι υποτακτικοί της (ΝΔ)  θεωρούν ύβρη το να αναφέρεται ότι οι κομμουνιστές έπαιξαν προδοτικό ρόλο στην Μικρά Ασία.

Σχετικά με το ζήτημα υπάρχουν και επίσημα έγγραφα, όπως η αναφορά του Επιτελάρχου της Στρατιάς της Μικράς Ασίας (του νοτίου συγκροτήματος), του Στυλιανού Γονατά, με ημερομηνία 9 Ιουνίου 1922 στην οποία τονίζεται ότι οι κομμουνιστικές ιδέες δηλητηριάζουν το ηθικό του στρατεύματος. Εκτός όλων αυτών, υπάρχει και το δεδομένο ότι ο Κεμάλ στάθηκε στα πόδια του με την πλούσια παροχή χρημάτων και όπλων από την Σοβιετική Ένωση του Λένιν. Και αυτό λεπτομέρεια … Όπως λεπτομέρεια ίσως είναι και αυτό που έγραψε η εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» της Τρίτης 5 Νοεμβρίου 2002 στην στήλη της «ΠΡΟ 80-ΕΤΙΑΣ» (Σάββατο 5 Νοεμβρίου 1922). Διαβάζουμε τα παρακάτω από τα πρακτικά της περίφημης δίκης των έξ:

“Κατά την σημερινήν συνεδρίασιν του Εκτάκτου Στρατοδικείου κατέθεσε ο ταγματάρχης κ. Παναγάκος. Ο μάρτυς λέγει, ότι ελήφθησαν κατά των φυγάδων αυστηρά μέτρα όπως κατορθωθή η επιβίβασις επί των τραίνων των τραυματιών και των προσφύγων. Προσθέτει ότι η κατάστασις ήτο τοιαύτη, ώστε όπου διήρχοντο φυγάδες και αυτά τα συντεταγμένα τμήματα απεσυντίθεντο.

Πρόεδρος: -Πού αποδίδεται την κατάστασιν αυτήν; Αυτός ήτο ο στρατός, τον οποίον ηξεύρατε προτήτερα;

Μάρτυς: -Την κατάστασιν αυτήν επέφεραν η κόπωσις, η φθορά του καλού υλικού, η παράτασις της εκστρατείας, αι διαψευδόμεναι συχνά ειδήσεις των εφημερίδων, ότι ταχέως θα έχωμεν ειρήνην, αι πολιτικαί διαμάχαι των αξιωματικών, αλλά, προ παντός ο κομμουνισμός. Προέκυψε τούτο εκ των ανακρίσεων, τας οποίας ενήργησεν ο δικαστικός σύμβουλος της Φρουράς Σμύρνης. Εκ των ανακρίσεων απεδείχθη ότι έδρα του Κομμουνισμού ήτο το Ουσάκ. Αληθές είνε ότι είχεν απαγορευθή η μεταφορά εις το μέτωπον ριζοσπαστικών φύλλων, αλλ’ ο εχθρός εφρόντιζε να αποστέλλη τοιαύτα δι’ αεροπλάνων”.

Όλα αυτά αποτελούν ιστορία και θα μπορούσαμε να πούμε και άλλα για την στάση του επισήμου κομμουνιστικού κινήματος στο ζήτημα της Μακεδονίας, της Θράκης και της Βορείου Ηπείρου. Αυτήν όμως την Ιστορία, αυτοί που σήμερα μας εξουσιάζουν δεν θέλουν να την γνωρίζει ο Ελληνικός λαός και προπαντός δεν θέλουν να την γνωρίζουν οι νέοι. Γιατί τότε θα καταλάβουν ποιοι είναι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες και τους αγωνιστές για τα εθνικά θέματα. Προς τον σκοπό αυτό η «Χρυσή Αυγή» με όσες δυνάμεις διαθέτει θα δώσει την μάχη της.

Την μάχη της Αλήθειας για να πληροφορηθούν άπαντες ποιοι είναι οι προδότες και ποιοι οι πατριώτες σε αυτήν την χώρα και δεν αναφερόμαστε σε μεμονωμένα πρόσωπα γιατί προδότες, αγωνιστές και ήρωες υπήρξαν και υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Αυτό όμως είναι άλλο, εντελώς διαφορετικό από το να δεχόμαστε αξιωματικά και χωρίς τεκμήρια ιστορικά έναν χώρο σαν τον χώρο των πατριωτών και έναν άλλο χώρο σαν τον χώρο των προδοτών.

Ζούμε στην εποχή του απόλυτου ψεύδους, στην εποχή που αλλάζουν τα σχολικά βιβλία, δεν λένε λέξη για τους ήρωες του Έθνους και υμνούν σφαγείς και προδότες! Σε αυτήν την πνευματική τυραννία πρέπει να αντισταθούμε. Είναι το πρώτο μας καθήκον σαν Έλληνες και σαν Εθνικιστές.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος Ιδρυτής Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή