Κυριακή 29 Μαΐου 2022

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ




 


“…Φαντάσματα είμαστε
Νεοπλατωνικών Εικόνων,
Αρχαία Στοιχειά που
εγέννησεν η Δελφική η Γη,
Βουνά αδίστακτα Λευκά
των Παγετώνων,
Δόρατα Χάλκινα, που
εσμίλεψεν η Θεϊκή Οργή”

Ν.Κ.

 

Η σχέση του Νέου Ελληνισμού με τους Αρχαίους Έλληνες είναι ένα μέγα ζήτημα, ζήτημα που προέκυψε από την γέννηση του (όχι απόλυτα ελεύθερου για να είμαστε ακριβείς) κράτους μας μετά την Επανάσταση του 1821 και κρατά μέχρι σήμερα. Σαφής απάντηση στο ερώτημα τι είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ, σαφής από την πλευρά της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου δεν υπάρχει. Τουναντίον υπάρχουν θέσεις και απόψεις σε ακραίο βαθμό μεταξύ τους Αντίθετες.

Υπάρχουν επί παραδείγματι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι δυνατόν με ένα άλμα δύο χιλιάδων ετών να βρεθούμε από το μίζερο νεοελληνικό σήμερα στο Αρχαίον Κλέος. Υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν ότι η Αρχαιότης δεν έχει καμμία σημασία για τους πολίτες αυτής της χώρας του σήμερα. Γνώμη μου: Σφάλουν και οι δύο. Η Αλήθεια βρίσκεται στην ζωή και σε ότι η ζωή σεβάστηκε και του επέτρεψε να επιβιώσει. Με αυτήν την οπτική, λοιπόν, παρατηρώντας το σήμερα σε σχέση με το χθες πρέπει να απαντήσουμε στα αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτήματα για την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ  του Ελληνισμού της εποχής μας.

Ερώτημα πρώτον: Είναι οι σημερινοί Έλληνες απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων; Έχει σημασία; Βεβαίως και ΝΑΙ! Γιατί άλλο είναι να αναζητάς την σχέση σου με τους προγόνους σου και άλλο την σχέση σου με έναν ξένο λαό. Εάν δεν είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, τότε η κάθε προσπάθεια προσεγγίσεως του Αρχαίου Πνεύματος των Ελλήνων, έχει την ίδια σημασία με την προσπάθεια προσεγγίσεως του Πολιτισμού των Σουμερίων ή των Ίνκας. Οι αρνητές της Φυλής, διεθνιστές μαρξιστές ή θρησκευόμενοι έχουν αντίθετη άποψη. Διαφωνώ και προπαντός διαφωνούν οι Φυσικοί Νόμοι και η Ιστορία. Απάντηση πρώτη και βασική: Οι σημερινοί Έλληνες είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων και για τον λόγο αυτό είναι κρίσιμο το ζήτημα του καθορισμού της σχέσεως του Λαού μας με το Πνεύμα των Αρχαίων.

Για την Φυλετική Συνέχεια των Ελλήνων στο Περιοδικό μας (“Χρυσή Αυγή”), όπως γνωρίζουν οι παλαιότεροι αναγνώστες μας, έχει δημοσιευθεί πληθώρα άρθρων ανθρωπολογικού, ιστορικού, γλωσσολογικού και λαογραφικού περιεχομένου, άρθρων που αποδεικνύουν ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι ΓΝΗΣΙΟΙ απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.

Ερώτημα Δεύτερον: Πως τιμά ένας σημερινός Έλληνας την Καταγωγή του από τους Αρχαίους Έλληνες; Αναλισκόμενος με αρρωστημένο ενδιαφέρον με τα Αρχαία κείμενα και τους αρχαιολογικούς χώρους; Για να μη παρεξηγηθώ: Το να μελετά κανείς την Αιώνια και Αξεπέραστη Σοφία των Αρχαίων Προγόνων μας είναι οπωσδήποτε ΘΕΤΙΚΟ. Το να σέβεται τους Αρχαιολογικούς χώρους επίσης! Όταν όμως περιορίζεται μόνον σε αυτά, τότε δεν κάνει ΤΙΠΟΤΕ και είναι ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΕ. Στον τόπο όπου εγράφη η Ιλιάδα και η Πολιτεία, στον τόπο όπου χύθηκε το Αίμα των Εκλεκτών σε Θερμοπύλες, Μαραθώνα και Σαλαμίνα, σε αυτόν τον τόπο δεν χωρούν φαντασιόπληκτοι και αρρωστημένοι “χομπίστες”, που δεν νιώθουν ότι και οι πέτρες στα Αρχαία “Ερείπια” έχουν ψυχή και η Γη, η Αιματοποτισμένη, ζητά το Δίκιό της. Τιμά, λοιπόν, κανείς με τρόπο Ειλικρινή, Αυθεντικό και Γνήσιο τον Αρχαίο Ελληνισμό όταν βιώνει και πράττει σύμφωνα με τις επιταγές και την Ιστορία του Αρχαίου Ήθους.

Ερώτημα Τρίτον: Μήπως η εμμονή μας στο Αρχαίο Πνεύμα, η “αρχαιοπληξία”, μας εμποδίζει να προχωρήσουμε μπροστά; Ο πατέρας του Φουτουρισμού Μαρινέττι, γράφει ότι μία καλογυαλισμένη μηχανή αξίζει περισσότερο από την… Νίκη της Σαμοθράκης! Ο Ίων Δραγούμης στον “Ελληνικό Πολιτισμό”, επηρεασμένος από ανάλογες σκέψεις γράφει ότι μία γλάστρα με βασιλικό αξίζει περισσότερο από μία αρχαία τραγωδία. Ανάμεσα από έναν ισοπεδωτικό φουτουρισμό και μία αρρωστημένη αρχαιοπληξία υπάρχει και ΜΕΣΗ ΟΔΟΣ, μία οδός που κοιτάζει το Μέλλον χωρίς να λησμονεί το Παρελθόν.

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία μεγάλη άνθιση στις εκδόσεις και τις εκδηλώσεις, που έχουν σαν αντικείμενο τον Αρχαίο Ελληνισμό και επειδή χρησιμοποίησα την λέξη “άνθιση”, ανάμεσα στα άνθη υπάρχουν και πολλά παράσιτα… Άλλωστε σε κάθε εποχή παρακμής, όπως η σημερινή που αναμφισβήτητα ζούμε, δεν λείπουν (το αντίθετο!) οι ψευδοπροφήτες. Από την άλλη πλευρά κάποιοι ρίχνουν το ΑΝΑΘΕΜΑ (επί δικαίων και αδίκων…), θυμίζοντάς μας τους μισέλληνες, που αποκεφάλιζαν τα αγάλματα, που βλέπουμε κατά εκατοντάδες χωρίς πρόσωπα στα Μουσεία μας.

Γνώμη μου: Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ο Ελληνισμός ακόμη και σήμερα 200 χρόνια σχεδόν μετά την Εθνεγερσία δεν έχει καθορίσει επακριβώς την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ του. Να ένας Μεγάλος Σκοπός Ενός Πνευματικού και Ιδεολογικού αγώνα, αγώνα όμως που δεν πρέπει να περιοριστεί στους μουχλιασμένους τοίχους μιας σκοτεινής βιβλιοθήκης, γιατί ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ υπήρξε το Αιώνιο Τραγούδι της Ζωής και μόνο σαν ΖΩΗ μπορεί να επιστρέψει στον κόσμο.

 

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" α.τ. 129

Κυριακή 22 Μαΐου 2022

Ένα Έθνος σε ομηρεία



“Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των,

γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των,

Διόλου δεν πέθαναν γι’ αυτό οι θεοί.

Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη, 

Σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.

Σαν ξημερώνει επάνω σου

πρωί αυγουστιάτικο

Την ατμοσφαίρα σου περνά

σφρίγος απ’ την ζωήν των 

Και κάποτ’ αιθέρια εφηβική μορφή, 

Αόριστη, με διάβα γρήγορο

Επάνω από τους λόφους σου περνά.


ΙΩΝΙΚΟΝ - Κ. Καβάφης


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από το περιοδικό “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” 


Ογδόντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τις τραγικές ημέρες της μεγάλης εθνικής καταστροφής στην Ελληνική Μικρασία και όλα σε αυτήν την χώρα δείχνουν πως ο χρόνος φάνηκε αμείλικτος απέναντι στον λαό μας. Ογδόντα μόλις χρόνια και μοιάζουν αιώνες ατέλειωτοι, που σέρνουν πίσω τους την λήθη και λησμονιά.

Οι “νέοι καιροί” γνωρίζουν να σβήνουν την εθνική μνήμη, να θάβουν κυριολεκτικά παραδόσεις και θρύλους εκατοντάδων ετών. Τα παραμύθια της γιαγιάς τέλειωσαν, το ΜΤV γαλουχεί πλέον τους νέους Έλληνες και τους δείχνει τον δρόμο του τίποτε, το ανέμελο και εφήμερο μηδέν ενός καταναλωτικού προτύπου ζωής, που εξισώνει απόλυτα τους ανθρώπους με τα ζώα.

Ογδόντα μόλις χρόνια πέρασαν και κανένας δεν θυμάται την “Γκιαούρ Ισμίρ”, την πάντοτε μέσα από τα βάθη των αιώνων ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΜΥΡΝΗ! Κανείς δεν θυμάται την Πατρίδα των Κομνηνών, τον ποτισμένο με ΑΙΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ μαρτυρικό Πόντο, κανείς δεν θυμάται και η περίλαμπρος Βασιλεύουσα των Πόλεων, η ΠΟΛΙΣ των Κωνσταντίνων έχει σήμερα γίνει πλέον μία “τενεκεδούπολις” με περισσότερα από δέκα εκατομμύρια σκοτεινούς Ανατολίτες, ενώ οι ΕΛΛΗΝΕΣ (ναι οι Έλληνες και όχι οι Ρωμιοί…) είναι πλέον μία θλιβερή μειοψηφία δύο, τριών χιλιάδων γερόντων.

Κανείς δεν θυμάται και όποιος “θυμάται”, θυμάται το ΤΙΠΟΤΕ. Γλυκανάλατες ιστορίες μιας αρρωστημένης νοσταλγίας προβάλλονται πάντα μέσα στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής “φιλίας”, ιστορίες της συμφοράς που όχι μόνον δεν προσφέρουν τίποτε στην εθνική μνήμη, αλλά δηλητηριάζουν και ό,τι αγνό, άμωμο και αμόλυντο από την χλεύη της αγοράς έχει απομείνει.

Ελλάδα του 2002, ογδόντα χρόνια μετά την μεγάλη καταστροφή και αντί το Έθνος μας να έχει ανασυντάξει τις δυνάμεις του για την ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, αντ’ αυτού άβουλο και μοιραίο παρακολουθεί την επιστροφή των Οθωμανών.

Από το 1821 μέχρι το 1921, για εκατό ολόκληρα χρόνια, οι Έλληνες προχωρούσαν χωρίς σταματημό προς την πραγμάτωση του προαιώνιου πόθου του Γένους μας. Επανάσταση, Θεσσαλία, Επτάνησα, Μακεδονία, Ήπειρος Θράκη και τέλος στα 1919 στην Σμύρνη, στην Ελληνική Ιωνία. Από τα 1922 και μετά από αναμονή τριάντα ετών οι Οθωμανοί επιστρέφουν. Στα 1955 ξεριζώνουν τον Ελληνισμό από την Πόλη, ενώ στην συνέχεια με σχέδιο και μέθοδο πατούν και πάλι στην Κύπρο με τις επαίσχυντες συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, ενώ δεν παραλείπουν να προχωρήσουν σε αφελληνισμό της Ίμβρου και της Τενέδου. 1974, εισβολή στην Κύπρο, κατοχή και πρώτες απαιτήσεις στο Αιγαίο, ενώ ταυτόχρονα οργανώνουν την τουρκική πρόκληση στην Θράκη.

Σήμερα Ίμια, “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο, απειλές στην Κύπρο, φαιδρές και ανούσιες εκδηλώσεις νοσταλγίας για τις “χαμένες πατρίδες”, που εμείς ποτέ δεν δεχθήκαμε σαν “χαμένες” και τέλος η μαχαιριά στην πλάτη, η 5η φάλαγγα: Η ελληνοτουρκική “φιλία”.

Απέναντι σε όλα αυτά σε πείσμα των καιρών, ενάντια στους δειλούς και λιποτάκτες της Ιστορίας εμείς απαντούμε:

Σμύρνη, Κωνσταντινούπολις, Πόντος, Ιωνία θα Ξαναγυρίσουμε!”


Ν.Γ.  ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ 

Σάββατο 21 Μαΐου 2022

Έθνος και κράτος στα χρόνια της… “παγκοσμιοποίησης”




Το Έθνος και το κράτος είναι έννοιες σαφώς διακεκριμένες από την ίδια την ουσία τους, αλλά και από τον τρόπο που βλέπει κανείς την ζωή, από τις ιδέες του και την κοσμοθεωρία του.

Για εμάς Έθνος είναι η Φυλή και ο Πολιτισμός της στην διαδρομή της Ιστορίας, η παράδοση ή άλλως εάν θέλετε η Φυλετική Ψυχή. Και μόνο υπ’ αυτήν την έννοια και με αυτό το περιεχόμενο πιστεύουμε στο Έθνος. Κράτος μπορεί να υπάρξει ακόμη και εάν το Έθνος ευρίσκεται σε καθεστώς δουλείας ή υπό διωγμόν. Είναι προφανές ότι η γνώση της Ιστορίας είναι το απαραίτητο στοιχείο μιας αληθινά εθνικής συνειδήσεως. Υπάρχει όμως αυτή η γνώση; Μας απαντά ένας μεγάλος λησμονημένος σήμερα Έλληνας. 

Περικλής Γιαννόπουλος: Εφημερίς “Ακρόπολις” 11 Μαρτίου 1903: “Δια να ομιλήση κανείς λογικά δι’ ένα ζήτημα ελληνικόν, είτε γλωσσικόν, είτε εθνικόν, είτε κοινωνικόν, ανάγκη να ανατρέξη εις το παρελθόν, να συμβουλευθή την Ιστορίαν. Και Ελληνική Ιστορία δεν υπάρχει”.

Όσο και εάν ακούγεται παράξενο αυτό ΠΛΗΡΗΣ ΕΘΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ των Ελλήνων δεν υπάρχει. Ακόμα και η Ιστορία του Παπαρηγόπουλου, η οποία προσεγγίζει κατά πολύ την Εθνική Ιστορία, δεν είναι Εθνική-Φυλετική Ιστορία. 

Το κράτος και το Έθνος δεν αποκλείεται να ευρίσκονται σε κατάσταση συγκρούσεως, σε διαμάχη έντονη και συνεχή. Εάν κάποιος το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η ύπαρξή του και η δραστηριοποίησή του ως ατόμου μέσα σε μία οικονομική κοινότητα, τότε ασφαλώς μέριμνα έχει αποκλειστικά και μόνον για την λειτουργία του κράτους, αδιαφορώντας εάν χρειαστεί για τα συμφέροντα του Έθνους. Ένα παράδειγμα: Ένας επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην Τουρκία και κερδίζει δισεκατομμύρια και φέρνει δισεκατομμύρια και στο “ελληνικό” κράτος, γιατί να μην είναι θερμός υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής “φιλίας” ακόμα και εάν αυτό είναι εις βάρος του Έθνους; 

Γράφει για το θέμα αυτό ο Ίων Δραγούμης: 

“Ας λείψη το κράτος που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνη την Εθνική Ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρή το Έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξη μορφή, ή να χαθή. Το κράτος που εμποδίζει την φυσιολογία του Έθνους είναι περιττό και βλαβερό.”

“Οι Έλληνες της Ελλάδος νομίζουν ότι το ελληνικό κράτος είναι η πραγματικότης. Ενώ η πραγματικότης είναι κάθε άλλο, είναι ο Ελληνισμός, το Πανελλήνιον, το Γένος, το Έθνος. Και εάν υποδουλωθή πάλι η Ελλάς, η ελληνική όμως πραγματικότης θα υπάρχει, γιατί δεν είναι βέβαια το Ελληνικό κράτος. Σε λεν “μην κουνηθής πουθενά, μη γεννήσης ζήτημα, γιατί βάζεις σε κίνδυνο το κράτος το ελληνικό”. Ε! και ποιος τον μέλει για το ελληνικό κράτος;”

Στο σημείο αυτό πρέπει να περάσουμε σε ένα άλλο ζήτημα σημαίνον για τις σχέσεις Έθνους και κράτους. Δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το κράτος, ο οποίος δεν είναι άλλος από το πολίτευμα και πάλι ο Ίων Δραγούμης δίδει την απάντηση:

“Αν είμαστε ζωντανό Γένος δεν θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το Σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μία αρρώστεια.”.   ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Αλλά και ο Περικλής Γιαννόπουλος με τον δικό του τρόπο περιγράφει το νεοελληνικό κράτος που δεν άλλαξε και πολύ από τότε που έγραφε τούτα τα λόγια:

“Παντού τιποτένιοι άνθρωποι κάμνοντες τις δουλίτσες των, μισθοτρωκτικοί, βιβλιοκαπηλικοί, δούλοι οικτρώτατοι του βουλευτού, γυαλισταί των παπουτσιών του κόμματος, τρέχοντες διαρκώς λαχανιασμένοι δια τα συμφέροντα του κόμματος, που τους έπλασε, τους ενοικίασε, τους διατηρεί. Άκαρδοι, άλαλοι, άμυαλοι, δηλητηριάζοντες, αφιονίζοντες και σαβανώνοντες την Νεότητα…”

Ένας άλλος ξεχωριστός πολιτικός νους, ο οποίος προσεγγίζει την κατάσταση από μία εντελώς διαφορετική οπτική, ένας σύγχρονος διανοούμενος μας περιγράφει πως και γιατί η Ελλάδα απέκτησε αυτές τις πολιτικές δομές. Έγινε το κράτος που ξέρουμε:

“Όπως η εξ αντικειμένου ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είχε ουσιώδεις επιπτώσεις στην οικονομία της, έτσι και η παράλληλη ένταξή της στο διεθνές πολιτικό σύστημα, και μάλιστα σε εποχή συνεχούς όξυνσης του ανατολικού ζητήματος, επέδρασε αποφασιστικά πάνω στην διαμόρφωση των πολιτικών της δομών. Η εισαγωγή του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στην χώρα, και μάλιστα πάνω στην βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαία και αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή της Οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής (υποστήριξη των αλύτρωτων κτλ.) και συνάμα το μέσο, με το οποίο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο εξής θα μπορούσαν να ασκήσουν πιο τελεσφόρα την επιρροή τους.”

Παναγιώτης Κονδύλης “ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ”

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον αείμνηστο Παναγιώτη Κονδύλη, η επιβολή του κοινοβουλευτισμού στην χώρα μας δεν έχει άλλο σκοπό από το να ελέγξει την Ελλάδα στα ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής. Να την καταντήσει, δηλαδή, μέσω αυτού πειθήνιο όργανο των μεγάλων δυνάμεων. Στην περίπτωση αυτή είναι σαφές ότι ζούμε για σχεδόν 165 χρόνια μία διαρκεί σύγκρουση μεταξύ Έθνους και Κράτους, μεταξύ των ανθρώπων εκείνων του λαού μας, που ζουν και αναπνέουν και δρουν με βάση την Πίστη τους στο Έθνος και μεταξύ εκείνων, που υπηρετούν τις δομές ενός πολιτικο-οικονομικού μορφώματος, το οποίο υπάρχει μόνο και μόνον για τον λόγο να ελέγχεται εθνικά η Πατρίδα μας! 

Ήδη ευρισκόμεθα στην εποχή της “παγκοσμιοποίησης”, εποχή κατά την οποία τα σύνορα πέφτουν και ίσως ακόμη και τα κράτη καταργούνται… Γίνονται πολτός μέσα σε έναν παγκόσμιο μηχανισμό. Εάν όμως, τα κράτη και το κάθε κράτος είναι εύκολο να διαλυθεί, το Έθνος είναι εξαιρετικά δύσκολο και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα αφεντικά της “παγκοσμιοποίησης”. 

Η μεγάλη μορφή του Ελληνισμού, ένας βλαστός υπέροχος, που δεν πρόκαμε να ανθίσει με όλα του τα λαμπερά χρώματα στον Ελληνικό Ήλιο, ο Ίων Δραγούμης, ωσάν προφήτης γράφει για τα χρόνια που ζούμε:

“Τόσο αγαπώ την ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνωμε όλοι άνθρωποι κοσμοπολίτες ή Εβραίοι, θα έλεγα να μην ονομαζώμαστε Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες, όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μίας απέραντης δημοκρατίας”.

Καιρός λοιπόν να αποφασίσουμε ο καθένας τι του πρέπει, να είναι Έλληνας ή κοσμοπολίτης μιας απέραντης δημοκρατίας; 


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ   


(Αναδημοσίευση από περιοδικό Χ.Α. α.τ. 138 Ιούλιος - Οκτώβριος 2008)

Σάββατο 14 Μαΐου 2022

Ο “πατριωτισμός” των αστών, η… ησυχία τους και το Έθνος



“Ένα έθνος παύει να έχει ψυχή , όταν δεν θέτει πάνω από το χρήμα ένα σύνολο ιδανικών που τα θεωρεί θεμέλια της ύπαρξής του”. 

ΜΩΡΙΣ ΜΠΑΡΝΤΕΣ


Η μάχη των Ιδεών είναι ιδιαίτερα σημαντική στην πολιτική πορεία ενός Έθνους. Στην Πατρίδα μας την μάχη αυτή την έχει κερδίσει, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, η αριστερά. Η αριστερά, η οποία παρ’ όλο το γεγονός ότι υπέστη μία συντριπτική στρατιωτική ήττα, ανασύνταξε τις δυνάμεις της και με μέθοδο και σύστημα έχει κατορθώσει σήμερα να επιβάλει την δική της άποψη στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο των Ιδεών και της Τέχνης. Επίσης, είναι γεγονός ότι ελέγχει σχεδόν απόλυτα τον χώρο των μέσων μαζικής ενημερώσεως. Τόσο από πλευράς των δημιουργών ή εάν θέλετε των διαμορφωτών των “ειδήσεων”, όσο και από την πλευρά αυτής της ίδιας της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ. Όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι την μάχη αυτή η αριστερά την έδωσε μόνη της χωρίς αντίπαλο, αφού απέναντί της δεν είχε κάποιους αληθινούς πολιτικούς της αντιπάλους, αλλά μία δειλή ψευτοδεξιά και τον λεγόμενο “πατριωτισμό” των αστών και των μικροαστών.

Ο “πατριωτισμός” αυτός δεν είχε ποτέ του σαν στόχο ένα όραμα, έναν σκοπό υπερβατικό, ένα
Ιδανικό. Στο επίκεντρό του βρισκόταν η ικανοποίηση των αναγκών του ατόμου στην πλέον χυδαία και υλιστική της μορφή. Κύριο στοιχείο του το πως θα βολευτούμε, το πως θα ‘κονομήσουμε και πως θα βολέψουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας… Όσο ο σκοπός αυτός εξυπηρετείτο (και εξυπηρετείται για κάποιους…) δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αδιάφορο το γεγονός ότι έχει διαστρεβλωθεί η Ιστορία μας, αδιάφορο και το δεδομένο ότι έχουν παραδοθεί τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας στο έλεος ενός χρεοκοπημένου μπολσεβικισμού, χρεοκοπημένου ιστορικά και κατά τούτο συμπλεγματικού και πλέον επικίνδυνου και προπαντός γεμάτου μίσους για την Εθνική Ιδέα. Άλλο βασικό συστατικό του ψευδο-πατριωτισμού των αστών και των μικροαστών ή εάν θέλετε των “εθνικοφρόνων” της κεντροδεξιάς η… κοινωνική ειρήνη. Η περίφημη “ησυχία” μας… Τι κι αν ξεπουλιέται το Αιγαίο; Τι κι αν απειλείται η Θράκη; Τι κι αν σφαγιάστηκε η μισή Κύπρος; Τους είναι στην πράξη παντελώς αδιάφορο. Καμία σημασία και για το γεγονός ότι δεν έχουμε εθνική οικονομία, αλλά μεταπρατική εξαρτώμενη από τους ξένους οικονομία. Αδιαφορία επίσης και για το ότι ο Ελληνισμός σαν φυλή πεθαίνει, τα σχολεία μας βγάζουν παιδιά αμόρφωτα και απαίδευτα χωρίς ίχνος ιστορικής μνήμης! Αδιαφορία για όλα αυτά… Το μόνο που προέχει είναι η ησυχία, τα καταναλωτικά αγαθά, το μακρύ “week-end”, που ξεκινάει την Πέμπτη και τελειώνει την επόμενη Τρίτη, το πολυτελές αυτοκίνητο και η επίδειξη πλούτου στα χαμαιτυπεία. Εάν κάτι συνετάραξε τους αστούς και τους μικροαστούς ήταν η εισβολή των λαθρομεταναστών τα τελευταία χρόνια, η οποία και δημιούργησε μια αναταραχή στην συνηθισμένη “ησυχία” τους. Όμως και με αυτό σιγά-σιγά βολεύονται και θα βολευτούν και δεν πρόκειται να θέσουν και θέμα εάν και κατά πόσον αυτή η στην πραγματικότητα εισβολή αλλοιώσει τον εθνικό χαρακτήρα του λαού μας.

Φαινόμενο σημερινό ο χαρακτήρας αυτός της κοινωνίας μας; Όχι! Και για το λόγου το αληθές θυμήθηκα ένα ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη γραμμένο στα 1930, όταν η Ελλάς μάζευε τα κομμάτια της, οκτώ μόλις χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, όταν ο πολιτικαντισμός και ο κοινοβουλευτισμός διέλυαν κυριολεκτικά το Έθνος. Τότε ήταν, λοιπόν, που στο ποίημα του “Ας φρόντιζαν” περιγράφει έναν κάτοικο της ελληνιστικής Συρίας, ο οποίος όπως αναφέρει το ποίημα είχε ξοδέψει όλα του τα χρήματα κι ήταν πλέον ανέστιος μέσα στην πόλη της Αντιόχειας. 

“Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης. 

Αυτή η μοιραία πόλις Αντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε: 

Αυτή η μοιραία με το δαπανηρό της βίο”.


Στην συνέχεια ο ήρωας του ποιήματος περιγράφει τα προσόντα του και λέει ότι είναι νέος και έχει καλή υγεία, ότι κατέχει θαυμάσια τα Ελληνικά. Πλάτωνα και Αριστοτέλη και ότι έχει φιλίες με επιφανείς, ενώ γνωρίζει και από τα διοικητικά και ως εκ τούτου φρονεί ότι είναι ενδεδειγμένος για να υπηρετήσει την προσφιλή πατρίδα του Συρία. Όπως βλέπετε οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικά οι “ημέτεροι” δεν είναι εφεύρεση καινούργια, αλλά πολύ παλαιά. Δηλώνει, μάλιστα, ο υποψήφιος “δημόσιος υπάλληλος” του ποιήματος του Καβάφη, ότι σ’ ό,τι δουλειά και να τον βάλουν θα πασχίσει να είναι ωφέλιμος, αλλά εάν δεν τον αφήσουνε με τα συστήματά τους καμία ευθύνη δεν θα φέρει αυτός… Μήπως όλα αυτά σας θυμίζουν την εποχή μας;


Όμως, ας συνεχίσουμε. Λέει επίσης, λοιπόν, ο εν λόγω ότι θα απευθυνθεί πρώτα για να “διορισθεί” εις τον Ζαβίνα και εάν αυτός του αρνηθεί θα πάει στον πολιτικό του αντίπαλο, τον Γρυπό και εάν και αυτός δεν τον προσλάβει θα πάει στον Υρκανό. Κάποιος επιτέλους από τους τρεις τους θα τον δεχθεί, όπως πιστεύει και έτσι η συνείδησή του θα είναι ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής του γιατί… “βλάπτουν και οι τρεις τους την Συρία το ίδιο”!…


Κατά απόλυτη αναλογία και οι σημερινοί αστοί και μικροαστοί, ψευτοπατριώτες και “εθνικόφρονες” της πεντάρας περιφέρονται μεταξύ των συμπλεγμάτων της εξουσίας, έχοντας ήσυχη την συνείδησή τους, αφού όλοι… “βλάπτουν την Ελλάδα το ίδιο”! Εάν επιθυμούν δε δικαιολογία για την στάση τους αυτή τους την προσφέρει και αυτήν ο ποιητής στον παρακάτω στίχο του:


“Αλλά, κατεστραμμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί Θεοί 

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα με αυτόν”.


Πόσο αλήθεια μας θυμίζουν το μίζερο σήμερα όλα αυτά, τα οποία περιγράφονται στο παραπάνω ποίημα; Δεδομένα και γεγονότα, βιώματα της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος, άλλοθι θαυμάσιο για όποιον αποφάσισε να αγωνισθεί για την Ελλάδα με… εκπτώσεις! Άλλοθι προπαντός, γι’ αυτόν που πάνω απ’ όλα φροντίζει να μην είναι… ακραίος(!) και κακοχαρακτηριστεί, για όποιον θέλει να παριστάνει τον “πατριώτη”, έχοντας ταυτόχρονα εξασφαλίσει και την ‘κονόμα του και την ησυχία του…


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ    


(Αναδημοσίευση από περιοδικό Χ.Α. α.τ. 136 Φεβρουάριος-Απρίλιος 2008) 

Κυριακή 8 Μαΐου 2022

Από την Μεταπολίτευση στην Παγκοσμιοποίηση


Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΥΚΝΟΣ" 

“Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου…

Λευτεριά, Λευτεριά, θὰ σ’ ἀγοράσουν
ἔμποροι καὶ κονσόρτσια κι ἑβραῖοι…”

Κ.Γ. Καρυωτάκης, 1927 από το ποίημα “Στο άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο”

Νικημένη βγήκε η Πατρίδα μας και από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, παρ’ όλο το γεγονός ότι και στους δύο ήταν με την πλευρά των νικητών. Νικητές στον Α΄στα 1918 και τραγικά νικημένοι και προδομένοι στα 1922 με την καταστροφή και τον ξεριζωμό του Έθνους μας από προαιώνια Ελληνικές Πατρίδες. Νικητές και στον Β΄ στα 1945 και τέσσερα χρόνια μετά και πάλι νικημένοι στα 1949 από μια αλληλοσφαγή, η οποία μετέβαλε την Πατρίδα μας σε ερείπια και έφερε έναν βαθύ διχασμό, ο οποίος ακόμη δηλητηριάζει την ψυχή του Έθνους.

Με αυτό το δηλητήριο, που είχε κόψει την Ελλάδα στα δύο πορεύτηκε το Έθνος στον μεταπόλεμο χωρίς Εθνικά Ιδανικά! Το “εθνικό” ιδανικό για την μία πλευρά δεν ήταν άλλο από μία υστερική κινδυνολογία, αυτή του ψυχρού πολέμου, που ήθελαν οι “προστάτες”. Συγχωρήσαμε ακόμη και τους Τούρκους για το ΠΟΓΚΡΟΜ κατά των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη προς χάριν της “συμμαχίας”, προς χάριν του ΝΑΤΟ! Από την άλλη πλευρά “εθνικό” ιδανικό για την αριστερά ήταν η υποταγή και τα συμφέροντα της “μανούλας” Σοβιετικής Μόσχας. Όλα αυτά άλλαξαν δραματικά με την μεταπολίτευση του 1974. Από τότε μέχρι σήμερα πολιτικά και ιδεολογικά την χώρα μας εξουσιάζει η αριστερά με την σύμφωνη γνώμη της φιλελεύθερης αστικής δεξιάς της ΝΔ, η οποία αρκείται εις το να νέμεται την εξουσία, και τα… αγαθά της. Και όχι τυχαία κοντά στην ηγετική ομάδα κατά καιρούς, στην “νομενκλατούρα” της Ν.Δ., και ένας πυρήνας του λαού σε ποσοστό σεβαστός, ο οποίος ακολουθεί άνευ ιδεολογίας την ηγεσία, προκειμένου να αρπάζει και αυτός ό,τι μπορεί από τα ταμεία του κομματικού κράτους με διορισμούς, εργολαβίες κλπ.

Στην Ελλάδα των αρχών του 21ου αιώνος, δεκαετίες ολόκληρες μετά την κατάρρευση του μπολσεβικισμού το να είσαι κομμουνιστής είναι “τίτλος τιμής”. Η ιδεολογική επιβολή της αριστεράς ξεκίνησε από την μεταπολίτευση του 1974 χωρίς αντίδραση.  Η φιλελεύθερη δεξιά, κεντροδεξιά, μεσαίος χώρος, νέο κέντρο (αλλάζει συνεχώς ονόματα σαν διαρρήκτης) ήθελε την στήριξη της αριστεράς, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα πολιτικό μέτωπο με χαρακτήρα Εθνικό. Είναι γνωστό επίσης ότι και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και ο Ανδρέας Παπανδρέου διακατέχοντο από το φόβο μίας νέας επεμβάσεως του Στρατού στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μη ξεχνάμε το σύνθημα “Καραμανλής ή τανκς”, που έδωσε 55% στην Νέα Δημοκρατία στις πρώτες εκλογές του 1974 μετά το καθεστώς της 21ης Απριλίου. Και το κλίμα αυτό κυριαρχίας της “αριστεροσύνης” δεν επηρεάσθηκε ούτε και από την πτώση του ΠΑΣΟΚ μέσα σε ατμόσφαιρα μάλιστα σκανδάλων, ούτε και από την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη που υπήρξε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Το αντίθετο συνέβη στην Ελλάδα και την ίδια περίοδο κατά την οποία σε Ρωσσία, Ουκρανία, Πολωνία, Ουγγαρία κλπ. οι λαοί πανηγύριζαν το τέλος του κομμουνισμού στην Ελλάδα η “δεξιά” ΝΔ έκανε το 1990 κυβέρνηση μαζί με το κομμουνιστικό κόμμα!

Όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα, η οποία όμως δεν είναι κάποιο νησί απομονωμένο κάπου στο πουθενά, αλλά μία χώρα της Ευρώπης άμεσα επηρεαζόμενη από τις διεθνείς εξελίξεις. Και αυτό που ερχότανε μαζί με το τέλος του ψυχρού πολέμου και της αυτοκρατορίας της Σοβιετικής Ενώσεως δεν ήταν άλλο από την παγκοσμιοποίηση. Ο μεγάλος “παίχτης” είχε βάλει τα δύο άλογά του να τρέξουν και η κούρσα, στην οποία το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα είχε σε όλες τις περιπτώσεις νικητή αυτόν, είχε τελειώσει με νικητή τον καπιταλισμό.

Η πρώτη μεγάλη κρίση του καπιταλισμού στην πρώτη δεκαετία του αιώνα μας κτύπησε σκληρά την Πατρίδα μας και έφερε τα Μνημόνια, αλυσοδένοντας με την υπογραφή και της δεξιάς (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και της αριστεράς την Ελλάδα στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, η οποία δυστυχώς δεν αποτελεί μία κατάσταση πραγμάτων μόνο οικονομική, αλλά απαιτεί μια ολοκληρωτική αλλαγή του μέχρι τώρα εθνικού βίου των λαών. Θέλει την καταστροφή κάθε Πίστης, κάθε Πατρίδας, κάθε Ιδανικού, κάθε Αξίας η οποία υπάρχει πέρα από αριθμούς, λογιστικά μεγέθη, τράπεζες και χρηματιστήρια, κάθε πιθανού εμποδίου το οποίο μπορεί να σταθεί ενάντια στον οικονομικό ιμπεριαλισμό της “νέας εποχής”.

Αυτά είναι τα σχέδιά τους. Θα πετύχουν; Την απάντηση δίνει ο ποιητής: “Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων, και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.”.

Μέσα στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης, το οποίο πιστά υπηρετούν φιλελεύθεροι και μαρξιστές, επιχειρούν στην θέση των μέχρι πριν λίγα χρόνια καθιερωμένων Εθνικών Αξιών να αναδείξουν εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα όπως ο αντιρατσισμός, ο κοσμοπολιτισμός, η “διαφορετικότητα"  και ο περίφημος “συνταγματικός πατριωτισμός”. Συμβαίνει, όμως στην χώρα μας και κάτι χειρότερο και από όλα αυτά. Η πολιτική εξουσία γίνεται όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο αδύναμη και στην θέση της κρατούν την χώρα στα χέρια τους ολιγάρχες με άφθονο βρώμικο χρήμα και λούμπεν προέλευση, οι οποίοι έχουν μοιράσει την Ελλάδα σε φέουδα. Τα οποία φέουδα, τα νέα “λατιφούντια”, είναι κρίσιμοι και σημαντικοί τομείς της εθνικής μας οικονομίας και της δημόσιας ζωής.

 

Ελεύθερη Ώρα, 24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024, Ν. Γ. Μιχαλολιάκος: Μνήμη Ηρώων, Αλεξάνδρος Υψηλάντης

  Μνήμη Ηρώων,  Αλεξάνδρος Υψηλάντης “Έσφαλεν ο την δόξαν ονομάσας ματαίαν, και τον άνδρα μαινόμενον τον προ τοιαύτης καίοντα θεάς την σμύρν...