Στην εφημερίδα “Καθημερινή” στη σελίδα 2 υπήρχε δημοσίευμα το οποίο με αφορά και το οποίο έλεγε τα εξής: “Ο Νίκος Μιχαλολιακος ως αρχηγός της Χρυσής Αυγής δεν είχε κληθεί ποτέ στο προεδρικό Μέγαρο για τη γιορτή της δημοκρατίας. Αναλόγως κινήθηκε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και για την ερχόμενη Δευτέρα στη δεξίωση που θα παραθέσει στο προεδρικό Μέγαρο”. Το “αναλόγως” αφορά τους κυρίους που βάφτισαν διαδόχους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Ασφαλώς και θα ήταν δύσκολο να παραβρεθώ όντας φυλακισμένος, αλλά και όταν ήμουν ελεύθερος δεν είχα καμία προς τούτο επιθυμία και ούτε θέλησα να πάω ποτέ στην εν λόγω εορτή. Η θέση μου επί του θέματος είναι ξεκάθαρη και προκύπτει από άρθρο μου σε πολύ προγενέστερο χρόνο πριν γίνω αρχηγός κόμματος και βουλευτής. Στο άρθρο μου «Γιατί δε πανηγύρισα εκείνο τον Ιούλιο του 74» :
ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ 2003: «Γιατί ΔΕΝ Πανηγύρισα Τον Ιούλιο Εκείνο Του 1974»:
«Είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 24 Ιουλίου του 2003, από την ημέρα της περίφημης μεταπολίτευσης. Είκοσι εννέα ολόκληρα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή, μια ολόκληρη ζωή μέσα στην οποία πολλές προσδοκίες απεδείχθησαν χίμαιρα και αυταπάτες και πολλά από αυτά που φυσιολογικά θα περίμενε κανείς να συμβούν απεδείχθησαν μάταιες ελπίδες.
Ο φάκελος της Κύπρου, για τον οποίο τόσα ελέγοντο επί πολλά χρόνια στην Πατρίδα μας και ο οποίος βρισκότανε στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής μέχρι τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ’80, δεν άνοιξε ποτέ! Οι προδότες, γιατί αναμφισβήτητα υπήρχαν προδότες, οι όποιοι προδότες της Κύπρου μας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η αλήθεια δεν απεκατεστάθη ποτέ και αυτό αποτελεί μίαν ΥΒΡΙΝ κατά της Ιστορίας, που όπως οι αιώνιες παραδόσεις του γένους μας θέλουν, φέρνει κακοδαιμονία, την κακοδαιμονία που ταλαιπωρεί την Πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Όλα έχουν στηριχθεί επάνω σε ένα ψέμα, σε μια απάτη, σε μια προδοσία. Γι’ αυτό και όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου…
-Είκοσι εννέα χρόνια είναι μια ολόκληρη ζωή και μέσα σε αυτήν την ζωή είδαμε την φθορά των εθνικών αρχετύπων να επέρχεται ραγδαία και να πλήττει τον Λαό μας σε καίρια και σημαντικά του σημεία: στην φυλετική του ταυτότητα, στην ιστορική του μνήμη, στο ήθος του, στην κοινωνική του αγωγή, σε όλα γενικά όσα αποτελούσαν την βάση του νεωτέρου Ελληνικού βίου. Το έργο αυτό έγινε συστηματικά, με τρόπο επιμελημένο και επιτήδειο, «με την μέθοδο του σαλαμιού», που θαυμάσια γνωρίζουν οι μαρξιστές-λενινιστές, που είναι οι μεγάλοι ένοχοι για τον εθνικό κατήφορο. Το ίδιο ένοχοι, βεβαίως, είναι και οι συνοδοιπόροι τους, οι καιροσκόποι, οι αριβίστες της αστικής δεξιάς, που παρέδωσαν τα τείχη της πόλεως στους εχθρούς της Πατρίδος χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ.
-Είκοσι εννέα χρόνια συμπληρώνονται από την 24η Ιουλίου του 1974 και μία αναδρομή στις τραγικές εκείνες ημέρες πρέπει να γίνει. Πρέπει να θυμηθούμε όσοι ζούσαμε εκείνη την εποχή στην Αθήνα, όπως ο γράφων που ήταν τότε έφηβος, στην Αθήνα που υπήρξε και τότε το κέντρο των εξελίξεων, τι πραγματικά συνέβη. Να θυμηθούμε ότι ο Μακάριος δεν υπήρξε άγιος και ότι μετά την ανατροπή του είχαν έλθει στην Αθήνα και έδωσαν συνέντευξη τύπου τα θύματα των βασανιστών του καθεστώτος του, ανάπηροι οι περισσότεροι από τα κτυπήματα των πραιτοριανών της Λευκωσίας. Να θυμηθούμε πως ο Ελληνικός λαός γεμάτος συγκίνηση άκουσε το άγγελμα της τουρκικής επιθέσεως κατά της μαρτυρικής Ελληνικής μεγαλονήσου, αλλά να θυμηθούμε και τις ατέλειωτες ουρές έξω από τα «σούπερ μάρκετ» μέσα σε ένα καθεστώς αβεβαιότητος, τρόμου, αλλά και φτηνού ατομισμού.
Ο πόλεμος είχε αρχίσει από τις 20 Ιουλίου και όλοι περιμέναμε ότι με την βοήθεια της μητέρας Ελλάδος οι Ελλαδίτες και Κύπριοι μαχητές θα έριχναν τους Τούρκους στην θάλασσα. Και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Και το κλίμα της αβεβαιότητος, το κλίμα το ανάμικτο φόβου και εθνικού παλμού έγινε… πανηγύρι! Οι στρατιώτες μας έχυναν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι μία Πατρίδα Ελληνική, τόσο Ελληνική, όσο είναι και η Πελοπόννησος και η Μακεδονία και η Θράκη, την Κύπρο μας, και στην νέα Βαβυλώνα του Ελληνισμού, την Αθήνα, κάποιοι πανηγύριζαν, κρατώντας κεριά στα χέρια για να υποδεχθούν τον δήθεν ελευθερωτή Καραμανλή.
-Τον Καραμανλή που ερχόταν από το πουθενά σε μία περίοδο κρίσεως του Κυπριακού ζητήματος, όπως τότε το 1955 που έγινε πάλι από το πουθενά πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Στρατάρχη Παπάγου. Μέσα στην Αθήνα κορναρίσματα αυτοκινήτων, ατέλειωτο πανηγύρι και εκατοντάδες χιλιάδες λαού με τα κεριά στα χέρια στην πλατεία Συντάγματος και για την Κύπρο σιωπή… Να πως χάθηκε η Κύπρος! Έχω την τιμή να είμαι ένας από τους λίγους, από τους ελάχιστους μέσα σε αυτήν την αρρωστημένη πολιτεία, που δεν πανηγύρισαν το βράδυ της 24ης Ιουλίου του 1974. Όχι πως έχασα κανένα αξίωμα, γιατί αξίωμα δεν είχα, όχι γιατί προσδοκούσα τίποτε από το καθεστώς, αλλά γιατί την ίδια ώρα που κάποιοι στην Αθήνα πανηγύριζαν, κάποιοι στην Κύπρο πέθαιναν για την Ελλάδα! Γιατί είχα την δυστυχία να γνωρίζω ότι με τον ερχομό μέσα σε αυτές τις συνθήκες αυτών των πολιτικών δεν θα σωθεί η Πατρίδα, αλλά αντίθετα θα ανοίξει ένας νέος φαύλος κύκλος για τον τόπο και την αιματοβαμμένη του ιστορία.
-Κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου σε ένα μέγαρο του κέντρου των Αθηνών γίνεται μια γιορτή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Σε αυτήν την γιορτή όσοι θέλουν να νιώθουν την Ιστορία σε όλο της το βάθος δεν μπορούν να συμμετέχουν, γιατί στις 24 Ιουλίου κάποιοι πρόδωσαν την Κύπρο και αυτοί οι κάποιοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Η Νέμεσις λέγουν ότι ποτέ δεν ξεχνά. Είθε!»
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
Το θέμα όμως έχει και συνέχεια, αφού σύμφωνα με το δημοσίευμα επειδή δε καλούσαν εμένα που δεν ήθελα και να πάω, δε καλούν τον Βασίλη Στίγκα, ο οποίος ήταν μέλος της Νέας Δημοκρατίας και οπαδός του “εθνάρχη” Καραμανλή, πολιτευτής της Ένωσης Κεντρώων το 2019, οπαδός της Πολιτικής Άνοιξης, κομμάτων τα οποία μετείχαν στην εορτή της δημοκρατίας. Γιατί συμβαίνει αυτό και ποια η σκοπιμότητα του; Θα ήταν πράγματι δύσκολη η θέση του Στίγκα έναντι των εξ απατημένων εθνικιστών οπαδών του εάν πήγαινε στην εορτή της δημοκρατίας. Έτσι το Σύστημα που θέλει την μαϊμού Ακροδεξιά του τον βγάζει από τη δύσκολη θέση και έτσι είναι και συνταγματικός πατριώτης και… χουντικός κατ’ απονομήν! Απ όλα έχει ο μπαξές για τα κορόιδα…
