Κυριακή 31 Ιουλίου 2022

ΜΝΗΜΗ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ



Ήταν 31 Ιουλίου του έτους 1920 όταν δολοφονήθηκε από τις σφαίρες των δημοκρατικών του Βενιζέλου ο Ίων Δραγούμης, ο Ίδας του Μακεδονικού Αγώνα. Στο σημείο, όπου χύθηκε το πιο αγνό αίμα ενός υπέροχου οραματιστή, κήρυκα θερμού της Μεγάλης Ιδέας, σήμερα βρίσκεται μία λιτή μαρμάρινη κολόνα, όπως ακριβώς το ήθελε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, που έγραψε για την δολοφονία του Δραγούμη:

«Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα,
(Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει)
λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα.
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει,
βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.
»

Ακριβώς απέναντι από αυτή την λιτή μαρμάρινη κολόνα, κτίστηκε πολλά χρόνια αργότερα ένα κτίριο, το ξενοδοχείο Hilton, κτίριο σύμβολο της μεταπολεμικής Ελλάδας, της μίζας και της ρεμούλας, της αρπαχτής και του εύκολου πλουτισμού. Δύο κόσμοι, ο ένας απέναντι στον άλλο. Από την μια το ψευτορωμαίικο της ΄κονόμας και από την άλλη η αληθινή Ελλάδα, της Μεγάλης Ιδέας! Η Ελλάδα για την οποία χωρίς δισταγμό έδωσε την ζωή του ο Ίων Δραγούμης. ο Ίων Δραγούμης, που κάποιοι τον θέλουν δικό τους όντας φιλελεύθεροι, όντας politically correct.

Για όλους αυτούς θα παραθέσω τα λόγια που έγραφε στο βιβλίο του “ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ” στην Κωνσταντινούπολη του 1908: “Του Αλέξη η ψυχή, συναρπασμένη από σιχαμάρα για το μικράνθρωπο, φώναζε ολημερίς: –Κάτω οι μασόνοι, οι Εβραίοι, οι σοσιαλιστές!

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ “ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ”

Έχοντας καταργήσει αρχές, έννοιες και Ιδέες οι σημερινοί εξουσιαστές αυτής της ίδιας της ψυχής του λαού μας, προσπαθούν να επιβάλλουν την άποψη ότι… πατριώτης είναι μόνον αυτός, ο οποίος δέχεται και φρονεί σύμφωνα με το “politically correct” σύστημα, το οποίο κυριαρχεί στη δημόσια ζωή. Σε όλους αυτούς απαντά ο Ίων Δραγούμης στα 1903 από την Μακεδονία, όπου μάχεται για το Έθνος με τα παρακάτω λόγια:

«Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστεια. Δεν είναι η ζωή μας. Ή θα μας πεθάνη ή θα ψοφήση τέλος πάντων αυτή. Και θα ζήσωμε τότε με άλλο σύστημα πολιτικό, που μας έρχεται καλλίτερα. Πως, χωρίς να μας μελετήσουν, χωρίς να μάθουν καλά το φυσικό μας, μας κόλλησαν βουλευτές και συντάγματα;»

«Ας λείψει το κράτος, που θα της είναι εμπόδιο ή θα παραμορφώνει την εθνική ψυχή. Αν το κράτος στενοχωρεί το έθνος, πρέπει αναγκαστικά ή να αλλάξει μορφή ή να χαθεί. Το κράτος που εμποδίζει τη φυσιολογία του έθνους, είναι περιττό και βλαβερό».

ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ

Ποιες ήταν όμως οι πολιτικές Ιδέες του Ίωνα Δραγούμη; Ώριμος πλέον και κατασταλαγμένος στο ημερολόγιο της εξορίας του στην Κορσική γράφει ότι πρέπει να αγκαλιάσει και να συνταιριάσει τον Εθνικισμό με τον Σοσιαλισμό. Αρνητής του μαρξισμού, έχοντας τοποθετηθεί ξεκάθαρα με πολιτικά άρθρα του στο “ΝΟΥΜΑ” όπως “ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ, Ο ΕΝΑΣ”, σίγουρα ο σοσιαλισμός του δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό.

Γράφει για το είδος του σοσιαλισμού που θέλει τα παρακάτω: «Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να νοιώσω τον εαυτό μου άτομο. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατιά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών.”

Αρνούμενος τον αγοραίο πατριωτισμό της μάζας δηλώνει Εθνικιστής, τονίζοντας ότι δεν μπορεί κανείς να είναι καν άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του και το Έθνος του! Αρνείται επίσης τον ατομισμό, ο οποίος είναι η βάση και το επίκεντρο του φιλελευθερισμού και γράφει:

Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδησή τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψώνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια. Από άτομο γίνομαι άνθρωπος

«Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του. Να θυμάται κανείς από πού βγήκε, που μεγάλωσε, ποιο έθνος τον ανέθρεψε.».

«Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».

Ο ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ, Η “ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ” ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Σήμερα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρον τον κόσμο κάποιοι κινούν τα νήματα για να μεταβληθούν τα Έθνη και οι Πατρίδες σε μια απέραντη καταναλωτική αγέλη στο όνομα της παγκοσμιοποιήσεως. Όμως, για τον Ίωνα Δραγούμη, η πολυπολιτισμική κοινωνία που θέλουν οι φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές δεν υπάρχει και όχι μόνον, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει “ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το Έθνος του”. Επιπλέον κηρύσσει ότι μόνον εθνικός μπορεί να είναι ένας πολιτισμός και τίποτε άλλο:

«Ποιος είναι ο τελικός προορισμός των εθνών; Ο πολιτισμός! Να ένα έργο άξιο για τα έθνη, έργο αληθινά ανθρώπινο. Να πως τα έθνη είναι χρήσιμα στην ανθρωπότητα. Πολιτισμούς γεννούν τα έθνη και αυτά μονάχα.».

Ελλάδα του 2017 και ζώντας στην χώρα των μνημονίων, η οποία έχει εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία βλέπουμε τον λαό μας να έχει περιέλθει σε μια κατάσταση νιρβάνας, παθητικότητας και ραγιαδισμού, ο οποίος δεν διαφέρει και πολύ από επιθανάτιο ρόγχο. Σήμερα, λοιπόν, που οι περισσότεροι Έλληνες είναι ραγιάδες, ο Ιών Δραγούμης πάντα επίκαιρος γράφει γι’ αυτούς:

«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».

Μία μαρμάρινη κολόνα στο κέντρο των Αθηνών, στην πρωτεύουσα της χώρας των ανοικτών συνόρων, της χώρας που έχει παραδώσει την ψυχή της στον διάβολο του χρήματος, στην σατανική δύναμη της τοκογλυφίας και αυτή η μαρμάρινη κολόνα να συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στο σημείο αυτό ενός ξεχωριστού Άνδρα, του Ίωνα Δραγουμη, ο οποίος με τον βίο και την πολιτεία του, με την πένα και το ξίφος, με το παράδειγμά του διδάσκει και λέει μέσα από τους αιώνες ότι δεν είναι φρονιμάδα το να είναι κανείς ραγιάς και σκλάβος του φόβου του. “Όσοι ζωντανοί”, επιτέλους ας δώσουν την μάχη, μια μάχη για μια νέα Ελλάδα χωρίς ραγιάδες, οι οποίοι παριστάνουν τους φρόνιμους, αλλά στην πραγματικότητα είναι σκλάβοι του φόβου τους.

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος

Σάββατο 30 Ιουλίου 2022

ΜΟΣΧΑ: Εχθρός της Ρωσσίας η Ελλάδα

 





Με δήλωσή του ο Ρώσσος πρέσβης στην Ελλάδα Αντρέι Μάσλοφ τόνισε ότι οι σχέσεις Ρωσσίας και Ελλάδος καταστρέφονται συστηματικά από την κυβέρνηση των Αθηνών. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συνεχίζει την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να θυμηθούμε ότι επί Τσίπρα ήταν που είχαμε απελάσεις Ρώσσων διπλωματών από την Ελλάδα!


Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία από το τέλος Φεβρουαρίου οι διμερείς σχέσεις έχουν καταστραφεί πλήρως. Δεν υπάρχει επαφή έστω και με μία λέξη. 


Είναι προφανές ότι η Ν.Δ. με την σύμφωνη γνώμη ΣΥΡΙΖΑ και με την σιωπή των παλαιομπολσεβίκων έχει καταστήσει την Ελλάδα ένα προτεκτοράτο των ΗΠΑ στην περιοχή του Αιγαίου. Εάν παρ’ ελπίδα υπάρξει εμπλοκή Ρωσσίας από την μία πλευρά και ΗΠΑ-Τουρκίας από την άλλη (γιατί έτσι θα γίνει…), πιστεύει κανείς ότι οι αμερικάνοι θα πολεμήσουν για να υπερασπιστούν την Ελλάδα; Με τους Τούρκους, λοιπόν, σύμμαχοι και εναντίον των Ρώσσων και αυτό σίγουρα δεν είναι εθνική πολιτική!


Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ πιστεύει ότι η Ιστορία διδάσκει ότι η Ρωσσία και η Τουρκία είναι εκ των πραγμάτων εχθροί, για λόγους σοβαρούς γεωπολιτικούς και επίσης ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την Τουρκία σε όλες τις περιπτώσεις. Για τον λόγο αυτό θεωρεί φυσική σύμμαχο της Ελλάδος την Ρωσσία των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ορθοδόξων.  


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 

Κυριακή 24 Ιουλίου 2022

48 Χρόνια μεταπολίτευση


 

Ένα ήταν το σύνθημα, το οποίο κυριαρχούσε εκείνο τον Ιούλιο του 1974 και για πολλούς μήνες αλλά και χρόνια αργότερα. Ήταν το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”! Δεν ξεχνώ τον Αττίλα, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας, τις σφαγές και τους βιασμούς από τις ορδές της Ανατολής ενάντια στον υπερήφανο Ελληνισμό της Μεγαλονήσου μας. Όμως τα χρόνια πέρασαν και το “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” έχει γίνει λόγος κενός.

Πόσο μάλλον όταν μεθοδεύεται για την Κύπρο μας ένα νέο σχέδιο δήθεν ειρηνευτικό, με το οποίο οδηγείται ολόκληρη η Μεγαλόνησος σε τουρκοποίηση και με το οποίο συμφωνεί απόλυτα η κυβέρνηση των Αθηνών, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση! Εάν μιλούσε κανείς το 1974, αλλά και αρκετά χρόνια αργότερα για ομοσπονδία στην Κύπρο θα τον έλεγαν προδότη. Σήμερα τον λένε συνετό και… ρεαλιστή! Όταν η προδοσία αποκαλείται ρεαλισμός, τότε πράγματι κάθε τι το οποίο έχει αξία εθνική χάνει την σημασία του.


Από τον θρήνο στους πανηγυρισμούς


Ήταν Ιούλιος του 1974 όταν άρχισε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ο Ελληνισμός σύσσωμος αποφάσισε να πολεμήσει τον εισβολέα, αλλά κάποιοι δεν τον άφησαν. Μίλησαν και μιλούν ακόμη και σήμερα για την προδοσία της Κύπρου, αλλά δεν έκαναν ποτέ μία δημόσια δίκη για να δούμε ποιοι ήταν οι προδότες και ποιοι οι Ήρωες. Έχει ιδιαίτερη σημασία επίσης και πρέπει να τονιστεί ότι κάθε 20 Ιουλίου γίνεται στην Κύπρο μία μεγάλη αντικατοχική συγκέντρωση ενάντια στην βαρβαρότητα του Αττίλα που συνεχίζει να κατέχει παράνομα να έχει σκλαβωμένο το 40% της Ελληνικής Μεγαλονήσου. Δεν είναι τυχαίο ότι τέσσερις μόλις ημέρες μετά γίνεται μία εορτή, η εορτή της λεγόμενης δημοκρατίας της μεταπολιτεύσεως. Από τον θρήνο στην χαρά και στους πανηγυρισμούς. Όπως ακριβώς συνέβη και τότε το 1974.

Το 1974, το οποίο έζησα σαν έφηβος, μη έχοντας συμπληρώσει ακόμη τα δεκαεπτά μου χρόνια και είδα από τη μια στιγμή στην άλλη να αλλάζουν τα πάντα! Την ίδια ώρα που οι Έλληνες στρατιώτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, πολεμούσαν προδομένοι τον βάρβαρο εισβολέα, κάποιοι στην νέα Βαβυλώνα του Ελληνισμού, σε αυτήν την σάπια πόλη που λέγεται Αθήνα, είχαν ανάψει κεριά και πανηγύριζαν. Πανηγύριζαν για τον ερχομό ενός καθεστώτος που κρατά 48 ολόκληρα χρόνια και έχει οδηγήσει την Πατρίδα μας στην σημερινή κατάσταση. Μια κατάσταση για την οποία δεν μπορεί να είναι υπερήφανος κανένας Έλληνας.


Ένα νεκρώσιμο


Ίσως έχουν σημασία και οι προσωπικές αναμνήσεις. Πήγα και έδωσα αίμα στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, ο οποίος ευρίσκετο τότε στην οδό Πειραιώς, για την Κύπρο και είπα ψέματα στον γιατρό ότι είχα συμπληρώσει τα 18 μου χρόνια, στον γιατρό ο οποίος με κατάλαβε και χαμογέλασε συγκαταβατικά και ύστερα αναβρασμός στα γραφεία των Κυπρίων Ενωτικών Φοιτητών, οι οποίοι ετοιμαζόντουσαν να κατέβουν στην Κύπρο για να πολεμήσουν τον εισβολέα. Κάποιοι τα κατάφεραν και κάποιοι σκοτώθηκαν μαχόμενοι ηρωικά για την Γαλανόλευκη. Περιφερόμενος στους δρόμους των Αθηνών είδα τότε, σε ένα μικρό δρόμο, σε μία πάροδο της οδού Πατησίων, εάν θυμάμαι καλά ένα νεκρώσιμο το οποίο έγραφε Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού Χατζηδάκης…

Είχαν αρχίσει να έρχονται τα πρώτα πτώματα των πεσόντων μας από την Κύπρο, τα οποία μια ένοχη πολιτεία έθαβε στα κρυφά, γιατί δεν ήταν εποχή για θρήνους, ούτε για Ήρωες. Ήταν εποχή για… πανηγυρισμούς!

Τα όσα έγιναν στην αιματοβαμμένη Μεγαλόνησο των Ελλήνων τα μάθαμε αργότερα. Ειδήσεις για τις μάχες και τον πρωτοφανή ηρωισμό των Στρατιωτών μας δεν ερχόντουσαν στην Ελλάδα των πολιτικών, η οποία πανηγύριζε… Πολύ αργότερα μάθαμε για τις νέες Θερμοπύλες στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, για το Έπος της Μάχης του Αεροδρομίου, μία χρυσή σελίδα δόξας και Ηρωισμού που έγραψαν οι Έλληνες Καταδρομείς. Πολύ αργότερα μάθαμε για τα αεροπλάνα μας, τα οποία κάποιοι τα σταμάτησαν και δεν πήγανε ποτέ στην Κύπρο να κτυπήσουν τον εισβολέα, όπως και για τα δύο υποβρύχια, τα οποία είχαν γραμμή πλεύσεως προς την Κερύνεια, όπου θα είχαν την δυνατότητα να καταστρέψουν κυριολεκτικά τον τουρκικό στόλο και κάποιοι τους έδωσαν εντολή να επιστρέψουν πίσω!

Η προδοσία μεγάλη και τα ψέματα και η προπαγάνδα επίσης μεγάλη, όπως για τα κιβώτια των όπλων τα οποία περιείχαν δήθεν πέτρες γιατί το στρατιωτικό καθεστώς τα είχε πουλήσει στην Αφρική. Μόνο που οι αποθήκες επιστρατεύσεως δεν άνοιξαν ποτέ και όπλα υπήρχαν.


Στον καιρό του ψευτορωμαίικου

Στην πραγματικότητα εκείνον τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα είχε υπεροπλία έναντι της Τουρκίας, όμως δεν πολέμησε γιατί κάποιοι είχαν συμφωνήσει να μη πολεμήσει και άφησαν αβοήθητους αυτούς που είχαν την ξεχωριστή Τιμή να υπερασπιστούν το Έθνος στις προδομένες εκείνες μάχες. Όσο για τον φάκελο της Κύπρου δεν άνοιξε ποτέ και το σύνθημα “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” με τα χρόνια ξεχάστηκε και το θυμούνται μόνο λίγοι, λίγοι ξεχωριστοί που νιώθουν στις φλέβες του να κυλά η Ιστορία του Έθνους.

Κοντά σε όλα αυτά και το παραμύθι της ελληνοτουρκικής “φιλίας” που σταθερά κρατεί από την μεγάλη καταστροφή του 1922. Τότε είχαμε φτάσει στο σημείο ο πρωθυπουργός της χώρας μας στην δεκαετία του ’30 να προτείνει ακόμη και για νόμπελ ειρήνης τον σφαγέα των Ελλήνων Μουσταφά Κεμάλ! Τα ίδια και μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο προς χάριν της πολιτικής του ψυχρού πολέμου και της υποτιθέμενης συμμαχίας μας με τους Τούρκους στο ΝΑΤΟ. Μέσα στα πλαίσια αυτής της ελληνοτουρκικής “φιλίας” είχαμε τον ξεριζωμό των Ελλήνων το 1955 από την Κωνσταντινούπολη και μία συστηματική εθνοκάθαρση σε Ίμβρο και Τένεδο. Όμως, κανένα πρόβλημα για όσους κυβερνούσαν την χώρα είτε φιλελεύθεροι ήταν, είτε κεντρώοι, είτε και κυβερνήσεις συμμαχικές των δύο μεγάλων πολιτικών παρατάξεων. Έτσι φτάσαμε στο πρώτο Αττίλα που ήταν ο βομβαρδισμός ελληνικών χωριών και η προσπάθεια για απόβαση τουρκικού στρατού στην Κύπρο στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και μετά στον Αττίλα του 1974.

Και πάλι όμως, έπρεπε να μείνουμε με τους Τούρκους φίλοι γιατί έτσι ήθελε το ΝΑΤΟ και έτσι φτάσαμε στα Ίμια του 1996 και στην σημερινή αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας του Ελληνισμού στο Αιγαίο και σε δεκάδες νησίδες του Ελληνικού Αρχιπελάγους. Τις ημέρες εκείνες του Ιουλίου του 1974, οι πολιτικοί πανηγύριζαν και μαζί τους ένας ολόκληρος λαός. Ένας λαός, ο οποίος είχε στηθεί στις ουρές των σούπερ μάρκετ για να προμηθευτεί τρόφιμα την ίδια στιγμή, που κάποια Ελληνόπουλα έχυναν το αίμα τους στην Κύπρο.

Ανάμεσα σε αυτούς και ένας Αξιωματικός που συνελήφθη αιχμάλωτος και επέστρεψε στην Πατρίδα από τα Άδανα με μία ανταλλαγή αιχμαλώτων που έγινε κάπου στα τέλη του 1974. Ο Αξιωματικός αυτός (δεν θα αναφέρω το όνομά του, δεν έχει σημασία, είναι τόσο πικραμένος, που είμαι σίγουρος ότι δεν θα θέλει να το αναφέρω), λίγα χρόνια μετά αποστρατευότανε από τις Ένοπλες Δυνάμεις σαν… χουντικός. Σαν πολίτης είχε μετά ένα κατάστημα στην περιοχή του Νέου Κόσμου και έδινε την μάχη της επιβίωσης.

Αυτή είναι η Ελλάδα… Ή μήπως δεν είναι Ελλάδα, αλλά το ψευτορωμαίικο;


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ

Ιδρυτής Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή 

Τρίτη 19 Ιουλίου 2022

Ιούλιος 1974: Αττίλας και "Μεταπολίτευση"

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν.Γ.Μιχαλολιάκου “Τα πρώτα χρόνια”

Το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται στα άτομα εκείνα που βλέπουν την εθνική και κοινωνική ιδέα με ενδιαφέρον φιλολογικό, αποστασιοποιημένοι από την σκληρή προσπάθεια των νέων Ελλήνων Εθνικιστών, αλλά σε αυτούς που συμμετείχαν και συμμετέχουν στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής.

Απευθύνεται ακόμα σε αυτούς που νιώθουν τους θανάσιμους κινδύνους που απειλούν σήμερα την Πατρίδα μας, την Φυλή μας και τον Πολιτισμό μας και νιώθουν ότι μόνο με τρόπο ριζικό και επαναστατικό είναι δυνατόν να ανατραπεί η θανάσιμη πορεία προς το τέλος και την παρακμή του μεγάλου μας Έθνους. Απευθύνεται, ως εκ τούτου, κυρίως στους νέους ανθρώπους, που από την φύση τους είναι ιδεαλιστές και πρόθυμοι να κάνουν θυσίες για μια Μεγάλη Ιδέα και όχι στους βολεμένους, που με χίλια προσχήματα επιχειρούν να μας πείσουν ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν να γίνει και όλα έχουν κριθεί…

Θέλω μέσα από αυτό το βιβλίο να μιλήσω στους επαναστάτες και στους επαναστατημένους, σε αυτούς που γνωρίζουν γιατί πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και σε αυτούς που η ανάγκη τους σπρώχνει να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα! Αποτελεί δεδομένο γενικό, θα έλεγα κοινή συνείδηση ολόκληρου του λαού σήμερα, ότι τα πράγματα «δεν πάνε άλλο», ότι κάτι πρέπει να γίνει, όμως ποτέ η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν έγραψε ιστορία…

Όταν έθαβαν τους Ήρωες κρυφά σαν κλέφτες

“Στα τέλη του 1973 άρχισαν να εκφράζονται ανοικτά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο. Η ανακάλυψη του πετρελαίου είχε ανοίξει την όρεξη στους επίβουλους γείτονές μας, ενώ από την άλλη πλευρά, από την πλευρά δηλαδή της Ελλάδος φαινόταν πως υπήρχε αποφασιστικότης για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής και επί πλέον, παρ’ όλη την ψευδολογία που σκόπιμα έχει καλλιεργηθεί από τον καραμανλισμό της τελευταίες δύο δεκαετίες η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα και ήταν πάνοπλη για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους…

Αυτό που μου έμεινε από τις τραγικές εκείνες ημέρες του Ιουλίου του 1974 είναι οι πανηγυρισμοί στους δρόμους των Αθηνών ενός ανέμελου όχλου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που στην Κύπρο μας τα στρατεύματα του Αττίλα έσφαζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν και μια χούφτα γενναίων ανδρών έχυναν το αίμα τους και έδιναν τον υπέρ Πατρίδος αγώνα χωρίς καμία βοήθεια από την Πατρίδα.

Την ίδια στιγμή, που ο όχλος πανηγύριζε στις λεωφόρους της πρωτεύουσας του Ελληνισμού, ο νέος κυβερνήτης της χώρας δήλωνε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» και ακόμη και μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δώσει απαντήσεις γιατί τα Φάντομ δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο, γιατί τα υποβρύχια που βρισκόντουσαν έξω από την Κυρήνεια τις ώρες της αποβάσεως των τουρκικών στρατευμάτων έλαβαν διαταγή να γυρίσουν πίσω. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ένα νεκρώσιμο σε έναν δρόμο της περιοχής Πατησίων, που έγραφε επάνω αντισυνταγματάρχης πυροβολικού Εμμανουήλ Χατζηδάκης, έπεσε υπέρ πατρίδος και μια μεγάλη απορία στα νεανικά μου μάτια: Γιατί θάβουν κρυφά τους Ήρωες; Γιατί οι εφημερίδες δεν γράφουν λέξη για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο μας;

Αργότερα έμαθα κι άλλα, έμαθα για τις χρυσές σελίδες δόξης που έγραψαν οι αξιωματικοί και οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεών μας στο νησί του Ευαγόρα, έμαθα για τον Λοχαγό Σταυριανάκο που επετέθη στα τουρκικά στρατεύματα και σκοτώθηκε, τραγουδώντας το «σκέπασε μάνα σκέπασε γαλανομάτα κόρη καθώς εσκέπασες και μας και τα άλλα τα παιδιά σου», ήρωες μέχρι σήμερα λησμονημένοι, αφού ήρωες για αυτούς που μας εξουσιάζουν ήταν οι μεγάλοι… δημοκράτες της μεταπολιτεύσεως και οι ψευτοαντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής.”

“Όσοι Ζωντανοί”

“Βαρύ το στίγμα εκείνου του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 και η ξεχωριστή δόξα και πολεμική αρετή εκείνων των γενναίων ανδρών δεν φθάνει για να ξεπλύνει την εθνική ντροπή μιας ήττας, δεν φθάνει για να ξεπλύνει τις Ελληνικές σημαίες που βρίσκονται στο πολεμικό μουσείο των Τούρκων και την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κυρήνεια και την Αμμόχωστο. Όμως, ποιος τα θυμάται αυτά σήμερα… Κάθε 24 Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο γίνεται μια μεγάλη δεξίωση για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όλοι φροντίζουν να λησμονηθεί πως αυτή η «δημοκρατία» ήλθε και πάλι στην Ελλάδα μέσα από μια εθνική καταστροφή, μια εθνική καταστροφή γεμάτη ερωτηματικά, ερωτηματικά στα οποία ακόμη δεν έχει απαντήσει κανείς.

Με βαρύ λοιπόν, το φορτίο της εθνικής ντροπής οι Εθνικιστές, όσοι είχαν απομείνει όρθιοι και ζωντανοί, πασχίζουν να μαζέψουν τις δυνάμεις τους. Το κόμμα της 4ης Αυγούστου αρχίζει και πάλι να λειτουργεί, ενώ ιδρύεται και το «Κίνημα» και σημαντικό πυρήνα συσπειρώσεως των εθνικών δυνάμεων αποτελεί η Εθνική Φοιτητική Ένωσις Κυπρίων, που ακόμη βρίσκεται στα χέρια των Ενωτικών. Αυτό όμως μέχρι το φθινόπωρο όπου γίνονται εκλογές και παρόλο το γεγονός ότι την πλειοψηφία κερδίζουν οι ενωτικοί, με ένα πραξικόπημα στην κυριολεξία η ΕΦΕΚ περνά στα χέρια των Μακαριακών.

Μάλιστα, έλαβαν χώρα με αφορμή τις εκλογές αυτές και σοβαρά επεισόδια στα γραφεία των Κυπρίων φοιτητών. Από την μια μεριά ήταν οι Εθνικιστές, κρατώντας Ελληνικές Σημαίες και τραγουδώντας εμβατήρια του Στρατού μας και από την άλλη ένα τεράστιο πλήθος κάθε λογής αριστερού στοιχείου και με την αστυνομία απούσα. Ήταν ένα πρώτο σημάδι για το τι έμελλε να ακολουθήσει, για το μέχρι πού επρόκειτο να φθάσει η «αντιχουντική» και αντιεθνικιστική υστερία του καραμανλικού κράτους.”

“Το κράτος της «δεξιάς» προωθούσε το πνεύμα της αριστεράς”

“Τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, όπως όλοι όσοι τα έζησαν γνωρίζουν, υπήρξε πανταχού παρούσα η λεγόμενη μόδα της αριστεράς. Από το πουθενά άρχισαν να εμφανίζονται κουλτουριάρηδες μουσάτοι με αμπέχονα, που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν κρυμμένοι στην τρύπα τους, και να παριστάνουν τους αντιστασιακούς και τους επαναστάτες. Ταυτόχρονα, το κράτος της «δεξιάς» προωθούσε αυτό το πνεύμα και είχε επιδοθεί σε έναν απηνή διωγμό κάθε εθνικιστικού στοιχείου που τολμούσε να παραμείνει ανεξάρτητο και δεν στοιχιζόταν στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας…

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η αντίσταση των εθνικιστικών δυνάμεων, που βεβαίως υπήρξαν, ήταν από μηδαμινή έως ελάχιστη. Χιλιάδες αξιωματικοί εδιώχθησαν από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, ενώ όσοι ήσαν εθνικιστές και φοιτούσαν στα Πανεπιστήμια εμποδίζοντο από ομάδες μαρξιστών ακόμη και να δώσουν εξετάσεις στις σχολές τους. Από την άλλη πλευρά, τα στελέχη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αρχής γενομένης από υπουργούς και αξιωματούχους μέχρι και τα στελέχη των υπηρεσιών, άλλαξαν μέσα σε μια μέρα πορεία και από υμνητές του στρατιωτικού καθεστώτος μετεβλήθησαν σε υπέρμαχους της μεταπολιτεύσεως.

Ήταν ξαφνικά σαν να μην υπήρξε ποτέ το καθεστώς της 21ης Απριλίου, παρ’ όλο που για επτά ολόκληρα χρόνια διοικούσε το κράτος και ευεργέτησε αναμφισβήτητα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Όμως τα στερνά τιμούν τα πρώτα και έτσι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που είχαν απολαύσει αγαθά και αξιώματα από το στρατιωτικό καθεστώς, ξαφνικά ένιωσαν μέσα τους ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης και πήγαν με την πλευρά αυτού που ήταν στην παρούσα περίσταση δυνατός.

Έτσι, οι τέως χουντικοί έγιναν στο μεγαλύτερο μέρος τους δημοκράτες και αρκετοί από αυτούς ευρίσκονται μέχρι και σήμερα σε κόμματα της αριστεράς!”

Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος - Ιδρυτής Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή 

Σάββατο 16 Ιουλίου 2022

Η “ελευθερία” τους




Ελεύθερος να κυκλοφορεί 

ανάμεσά μας

μέσα στην πολιτεία 

αποφάσισαν με μιας

οι “σοφοί” δικαστές μας.


Τι κακό άραγε να φέρει

στα “χρηστά” ήθη

αυτής της σάπιας πολιτείας

ένας βιαστής ανηλίκων;


Και τα σκέφτομαι όλα αυτά

με χειροπέδες στα χέρια

γιατί τόλμησα με θάρρος 

αυτή την πολιτεία την σαπισμένη

για πάντα να γκρεμίσω

να ξανακάνω την Ελλάδα, Ελλάδα! 


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ 

ΙΔΡΥΤΗΣ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Κυριακή 10 Ιουλίου 2022

"Nullum crimen sine lege"




"Nullum crimen sine lege"
 
(Απόσπασμα από το βιβλίο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΣΚΕΨΗΣ)
 

  "...Είμαστε στις αρχές του 1948 και δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από το τέλος της Δίκης της Νυρεμβέργης και τον απαγχονισμό των ενόχων, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Καρλ Σμιτ, κορυφαίος καθηγητής του Δικαίου αισθάνεται οργή και θεωρεί ΕΓΚΛΗΜΑ έναντι σε κάθε Αρχή του Δικαίου αυτήν την δίκη και αναφέρεται σε αυτήν στο μυστικό του ημερολόγιο, τονίζοντας ότι με αυτήν παραβιάσθηκε η βασική αρχή του δικαίου ότι “δεν υπάρχει έγκλημα, εάν αυτό δεν έχει εκ των προτέρων οριστεί ως έγκλημα με νόμο”. (“Nullum crimen sine lege”).

 Εγκλήματα πολέμου; Ναι, σίγουρα έγιναν και από τους Γερμανούς, αλλά όχι μόνον. Και είναι τουλάχιστον κυνικό λίγους μόνον μήνες μετά το ολοκαύτωμα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι όχι μόνο να μιλάνε για εγκλήματα πολέμου οι Αμερικανοί, αλλά και να στήνουν κατηγορητήρια, δίκες και αγχόνες. Και να ΄τανε μόνο οι ατομικές βόμβες κατά της Ιαπωνίας; Πριν από αυτές είχαν με μαζικούς βομβαρδισμούς δολοφονήσει περισσότερους από δύο εκατομμύρια άμαχους Ιάπωνες, ρίχνοντας εμπρηστικές βόμβες σε μεγάλα αστικά κέντρα με… ξύλινες κατοικίες! Αλλά και στην Ευρώπη το Αμβούργο και η Δρέσδη γνώρισαν το made in USA “δίκαιο” του πολέμου και μη ξεχνάμε και τα δικά μας, τον βομβαρδισμό του Πειραιά τον Ιανουάριο του 1944, που ελάχιστα έπληξε τους Γερμανούς και άφησε πίσω του χιλιάδες Έλληνες νεκρούς. Και ήταν ο Πειραιάς μία “πρόβα τζενεράλε” για Δρέσδη και Αμβούργο. Εγκλήματα πολέμου;… Ναι, σίγουρα και από τους Γερμανούς, αλλά έχουν διαβάσει ποτέ τους αυτοί που τα λένε για τους Ναπολεόντειους πολέμους και τις σφαγές σε Ισπανία, Ιταλία και Αυστρία, σφαγές από Γάλλους “δημοκράτες”; Και τι να πει κανείς για το Βιετνάμ, όπου 20 μόλις χρόνια μετά την Νυρεμβέργη οι Αμερικανοί πυρπολούσαν χωριά και χωράφια και εκτελούσαν αμάχους;

   Ως ΝΟΜΙΚΟΣ, λοιπόν, έφριττε κυριολεκτικά ο Καρλ Σμιτ με τα όσα είχαν γίνει, τα οποία καταργούσαν βίαια και αυθαίρετα αρχές του Δικαίου χιλιάδων χρόνων. Καταργούσαν την βασική Αρχή του Δικαίου ότι χωρίς Νόμο, που να προβλέπει το έγκλημα δεν μπορεί να υπάρξει ποινή. Θεωρούσε και θα ήταν πλέον έντιμη μία εκτέλεση με συνοπτικές διαδικασίες από το να στηθεί ένα ολόκληρο “θέατρο”, που παρίστανε το δικαστήριο και χαρακτηριστικά γράφει στα 1947 ότι όποιος τελικά κερδίσει έναν πόλεμο δεν ξεχωρίζει τον νικημένο εχθρό από έναν εγκληματία.

   “Ο εχθρός δεν είναι “a priori” εγκληματίας”, γράφει ο Καρλ Σμιτ αναφερόμενος στα όσα ακολούθησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην περίπτωσή μας (Δίκη Χρυσής Αυγής - “Νέα Νυρεμβέργη”) αυτό ακριβώς συνέβη. Μας θεώρησαν εκ των προτέρων (“a priori”) εγκληματίες πριν ακόμη γίνει το έγκλημα, ένα έγκλημα εντελώς άσχετο με την πολιτική δράση του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή. Χαρακτηριστικό είναι ότι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας και δημοσιογράφοι έγραφαν σε εφημερίδες και έλεγαν σε δελτία ειδήσεων τηλεοπτικών σταθμών ότι είναι το Κίνημά μας “εγκληματική οργάνωση” χωρίς να έχει γίνει ακόμη έγκλημα, χωρίς να υπάρχει δίωξη από δικαστική αρχή εναντίον μας και όταν έγινε αυτή υπήρξε πρωτοβουλία όχι ενός εισαγγελέως, αλλά ενός υπουργού της Νέας Δημοκρατίας (Ν. Δένδιας), ο οποίος κατέθεσε αναφορά στον Άρειο Πάγο. Επρόκειτο ξεκάθαρα για δίωξη πολιτική, χωρίς να κρατηθούν καν τα προσχήματα. Επειδή ήμασταν ο εχθρός τους, ο πολιτικός, έπρεπε να διωχθούμε ως… εγκληματίες! 

   Πράξεις βίας μέσα στα πλαίσια της πολιτικής αντιπαραθέσεως δυστυχώς στην μεταπολιτευτική Ελλάδα έχουν γίνει πολλές και ακόμη και δολοφονίες. ΠΟΤΕ, όμως, δεν εδιώχθη με την κατηγορία της “εγκληματικής οργανώσεως” το οποιοδήποτε κόμμα. Χαρακτηριστικά θυμάμαι το γεγονός ότι στην προεκλογική περίοδο του 1985 ένας νεαρός οπαδός της ΕΠΕΝ είχε μαχαιρώσει και δολοφονήσει σε ένα χωριό της Λακωνίας έναν οπαδό της αριστεράς. Δεν εδιώχθη, όμως, η ηγεσία της ΕΠΕΝ ούτε ο τότε επικεφαλής της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, Μάκης Βορίδης, που ήταν από αυτούς που πρωτοστάτησαν και παρασκηνιακά, πλέον ως υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και με δημόσιες δηλώσεις του για την δίωξη του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος σαν “εγκληματικής οργανώσεως”. Και γράφει για το θέμα αυτό στην “ΜΑΥΡΗ ΔΙΑΘΗΚΗ” του (στο “Glossarium”) ο Καρλ Σμιτ το 1950:

   “Αυτοί που ορίζουν τι λογίζεται ως έγκλημα είναι χειρότεροι από τους εγκληματίες! Όποιος ανευρίσκει εγκληματίες κατά βούληση και αυθαιρέτως, κάνοντας κατάχρηση της εξουσίας του, είναι χειρότερος από εκείνον τον οποίον αποκαλεί “εγκληματία””.

   Αυτό ακριβώς συνέβη με την Χρυσή Αυγή. Δεν υπήρχε Νόμος, που να ορίζει ότι είναι ποινικά υπόλογη η ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος για το έγκλημα ενός οπαδού του. Δεν έχει συμβεί αυτό σε καμία χώρα του πολιτισμένου κόσμου, που υπάρχει ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Εντελώς ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ όρισαν σαν “έγκλημα” την συμμετοχή σε ένα κόμμα και αυτό φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι καταδικάστηκαν ΟΛΟΙ οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής χωρίς εξαίρεση γι’ αυτήν την κατά φαντασίαν “εγκληματική οργάνωση”!

   Και το χειρότερο από όλα, η απόλυτη αυθαιρεσία μίας φανερής τυραννίας, αυτό που ο Καρλ Σμιτ αποκαλεί “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητας”, δηλαδή το να επαναλαμβάνουν με θράσος και επιμονή πως ό,τι έκαναν σε βάρος μας, πως η φυλάκισή μας είναι απόλυτα “νόμιμη” γιατί με κάθε τρόπο προσπάθησαν να εμφανίσουν μία επίφαση ότι όλα έγιναν όπως από τον νόμο προβλέπεται και αυτό ενώ είναι προφανές ότι κατάργησαν στην περίπτωσή μας κάθε αρχή του Δικαίου και βεβαίως και το σεβαστό για κάθε κατηγορούμενο ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ. Ποιο τεκμήριο της αθωότητος όταν όχι από τον Σεπτέμβριο του 2013, όταν και με προφυλάκισαν, όντας βουλευτής χωρίς να έχει γίνει άρση της ασυλίας μου, αλλά από τον Μάιο του 2012, όταν δηλαδή εισήλθε πανηγυρικά η Χρυσή Αυγή στην βουλή με 7% μας είχε ολόκληρο το πολιτικό Σύστημα χαρακτηρίσει εγκληματίες; Το τεκμήριο της αθωότητας, που είναι σεβαστό για κάθε κατηγορούμενο σε ένα κράτος Δικαίου για εμάς είχε καταργηθεί πολύ πριν ακόμη την δίωξή μας, για λόγους φτηνής μικροπολιτικής γιατί δεν ανήκαμε στην “παρέα” τους, γιατί δεν είμαστε μέρος του κόμματος των πολιτικών κομμάτων και ούτε θελήσαμε να γίνουμε. Και αυτό το απόλυτα αρρωστημένο κλίμα μέσα σε μία πολιτεία σάπια, που βεβαίως και δεν είναι Κράτος Δικαίου, το ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες πριν την ανακοίνωση της καταδίκης μας της 7ης Οκτωβρίου 2020. Δεν υπήρξε ούτε ένας (ακόμη και τα τελευταία σκουπίδια αυτού του άθλιου προτεκτοράτου), που να μην βγει τις ημέρες εκείνες, καταργώντας κάθε έννοια μίας πολιτικά ανεξάρτητης υποτίθεται Δικαιοσύνης, που να μη βγει και να απαιτήσει την εξόντωσή μας. Και μετά την καταδίκη μας ΟΛΟΙ χωρίς εξαίρεση κόμπαζαν ότι αυτοί μας καταδίκασαν. Όλοι τους και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας και το ΚΚΕ, όλοι τους έλεγαν ότι δικό τους έργο είναι η κάθειρξή μας και τα κελιά των φυλακών Δομοκού, φυλακών τύπου Γ΄ υψίστης ασφαλείας. Υπήρχαν, όμως, και αρκετοί, που όταν άρχισε το “πογκρόμ” εναντίον μας είχαν μιλήσει και είχαν πει ότι δεν στέκει νομικά η δίωξή μας. Μετά την καταδίκη μας σιώπησαν άπαντες…  Όπως σιωπούν και αυτοί που ψιθυρίζουν εμπιστευτικά ότι δεν έπρεπε να καταδικαστούμε.

   Για όλα αυτά, που είχαν γίνει και στο παρελθόν, είναι που μιλάει κρυφά στο ημερολόγιό του ο κορυφαίος ίσως Νομικός του 20ου αιώνος, ο Καρλ Σμιτ, μη τολμώντας να τα δημοσιοποιήσει και αφήνοντας εντολή να δουν το φως μετά τον θάνατό του. Για ΟΛΑ! Για την “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητος”, για το “ουδεμία ποινή άνευ νόμου”, για την “δικαιοσύνη που έγινε λάφυρο των νικητών”, γι’ αυτούς που “αυθαίρετα ορίζουν τι είναι έγκλημα”. Δεν είπαν, λοιπόν, τυχαία “νέα Νυρεμβέργη” την δίκη της Χρυσής Αυγής. Όμως, εμείς ποιον παγκόσμιο πόλεμο κάναμε για να αξίζουμε αυτήν την αδικία; Αφήνω κατά μέρος τον ποταμό των αποκαλύψεων για τα όσα έγιναν εν κρυπτώ και παραβύστω, για το άθλιο παρασκήνιο πίσω από την δίωξή μας, την φυλάκισή μας και την καταδίκη μας. Εντολή του ίδιου του τότε πρωθυπουργού Σαμαρά για την προφυλάκισή μας με αποδείξεις και ηχητικό υλικό-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, για το οποίο ζήτησε Εισαγγελέας την άρση της ασυλίας του, αλλά ποτέ το θέμα δεν ήλθε στην βουλή! Ομολογία πλήρης του τότε Γενικού Γραμματέως της κυβερνήσεως Τάκη Μπαλτάκου ότι ήταν επιλογή πολιτική η δίωξή μας. Παραδοχή μέσα στην ίδια την βουλή του τότε υπουργού δικαιοσύνης Αθανασίου ότι τηλεφώνησε στην προϊσταμένη δικαστικό των ανακρίσεων το ίδιο βράδυ που αποφασίστηκε η προφυλάκισή μου από την Ευρώπη, όπου ευρίσκετο, προκειμένου, όπως είπε, να… ενημερωθεί! Ιδού η “αυτονομιμοποίηση της νομιμότητας”, η χοντροκομμένη πολιτική σκευωρία να εξουδετερώσουν τον πολιτικό τους αντίπαλο, τον “εχθρό”, βαπτίζοντάς τον… εγκληματία! Και είναι αλήθεια ότι είχαν λόγο σοβαρό εναντίον μας τότε, λόγο πολιτικό ή μάλλον μικροπολιτικό, αφού η Χρυσή Αυγή είχε αγγίξει στις δημοσκοπήσεις το 20% και συγκεκριμένα έρευνα την εμφάνιζε με ποσοστό 18%.

   Η αναφορά μου στην υπόθεση της δίκης και καταδίκης της Χρυσής Αυγής σε σχέση με τα όσα γράφει ο Καρλ Σμιτ δεν είναι   τυχαία για δύο λόγους. Ο πρώτος και προφανής γιατί ευρίσκομαι  με μία βαρειά καταδίκη έγκλειστος σε ένα κελί. Καταδίκη ΑΔΙΚΗ και με το μοναδικό όπλο, το οποίο διαθέτω, την γραφίδα μου, θέλω να υπερασπιστώ την αθωότητα όχι μόνον την δική μου, αλλά και όσων καταδικάστηκαν με την κατηγορία της “εγκληματικής οργανώσεως”, αλλά και την αθωότητα μιας ολόκληρης Ιδεολογίας, του Εθνικισμού, που χωρίς αυτό να προβλέπεται από τον Νόμο θεωρήθηκε… έγκλημα! Ο δεύτερος λόγος είναι ο βαθύς Νομικός λόγος του Καρλ Σμιτ, ο οποίος περιγράφει πλήρως και απογυμνώνει την υποκρισία ενός ολόκληρου Συστήματος, της Δυτικής “δημοκρατίας” του Αγγλοσαξωνικού κοινοβουλευτισμού, το οποίο θέλει να εμφανίζει την δικαιοσύνη σαν μία ανεξάρτητη από την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία εξουσία. Και όπως όλα τα προϊόντα της Δύσεως ήλθαν στην Ελλάδα-προτεκτοράτο σαν κακέκτυπα έτσι και η δικαιοσύνη, η οποία όπου υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα όχι μόνο δεν είναι τυφλή, ως οφείλει, αλλά βλέπει τα πάντα με φακούς άθλια στρεβλωμένους σύμφωνα πάντα με αυτόν, ο οποίος κατά περίστασιν είναι δυνατός. Ένας “πόλεμος” ήταν και ο πολιτικός αγώνας της Χρυσής Αυγής ενάντια σε ένα ολόκληρο Σύστημα, το οποίο προκειμένου να μας σταματήσει έκανε ακριβώς αυτό που γράφει ο Καρλ Σμιτ, δηλαδή θεώρησε τον “εχθρό”, τον πολιτικό αντίπαλο, εγκληματία! Και δεν είχε το στοιχειώδες ήθος να είναι ειλικρινής, να πει ότι θέτει την Χρυσή Αυγή εκτός νόμου γιατί είναι ενάντια στην δημοκρατία, όπου δημοκρατία δεν είναι βεβαίως το κράτος του Δήμου, αλλά ένα άθλιο συνονθύλευμα ταπεινών συμφερόντων όχι μόνον της εντόπιας ολιγαρχίας, αλλά και του ξένου παράγοντα.

   Πολύ πριν μας φυλακίσουν και ασκήσουν εναντίον μας δίωξη για “εγκληματική οργάνωση” ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης Ρουπακιώτης έχει δηλώσει ότι υπήρχαν ισχυρές πιέσεις από το πανίσχυρο σιωνιστικό λόμπυ των ΗΠΑ να τεθεί η Χρυσή Αυγή εκτός νόμου! Και ήταν το ίδιο λόμπυ, στο οποίο θριαμβευτικά ανήγγειλε ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Σαμαράς τον Σεπτέμβριο του 2013 την σύλληψή μου και ήταν το ίδιο λόμπυ που χαιρέτισε με ενθουσιασμό την καταδίκη μας. Θα μπορούσαν ευθέως να μας θέσουν εκτός νόμου χωρίς να δώσουν χαρακτήρα ποινικό στην δίωξη μας. Ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο περιστύλιο της Βουλής μου είχε πει, παρουσία του συμπατριώτη μου πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γρηγοράκου, ότι η δική του γνώμη ήταν ότι θα έπρεπε να τεθούμε εκτός νόμου βάσει του άρθρου 29 του Συντάγματος, εάν δεν κάνω λάθος, το οποίο ρητά αναφέρει ότι τα κόμματα πρέπει να υπηρετούν την δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος. Αυτό θα ήταν περισσότερο έντιμο και θα έδειχνε πολιτική τόλμη. Η Νέα Δημοκρατία, όμως, επέλεξε άλλη οδό, ακολουθώντας πιστά τις συμβουλές του Μακιαβέλι, όπως τις παραθέτει στον “Ηγεμόνα” του, όπου συμβουλεύει τον κυβερνήτη ενός κράτους να φυλακίζει και να καταδικάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους σαν κοινούς εγκληματίες! Απόλυτα σχετική με τα παραπάνω ήταν και η πρόταση, η οποία διατυπώθηκε σε πλήθος δημοσιευμάτων, να διωχθούμε για απόπειρα ανατροπής του πολιτεύματος! Κρίθηκε, όμως, τελικά ότι μία αυτής της μορφής δίωξη θα έδειχνε καθαρά τον χαρακτήρα της, χαρακτήρα πολιτικό και αυτό επέλεξαν στους τύπους να το αποφύγουν, όμως, με την στάση τους το υιοθέτησαν πλήρως. Τι έννοια έχει το “η δημοκρατία ενίκησε” μετά την καταδίκη μας, εάν η δίωξή μας δεν είναι πολιτική; Τι έννοια είχαν τα δελτία τύπου των κομμάτων του λεγόμενου “δημοκρατικού” τόξου, με τα οποία ζητούσαν την καταδίκη μας, εάν η δίκη μας δεν είχε χαρακτήρα πολιτικό; Εάν η δίωξή μας δεν ήταν πολιτική, τι έννοια είχε η “αντιφασιστική” συγκέντρωση στο Εφετείο στις 7 Οκτωβρίου του 2020; Τι έννοια είχαν τα χειροκροτήματα στους δικαστές;..."

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022

ΕΛΛΑΣ ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΣ




Ακόμα κυματίζουν 

στην σκλαβωμένη 

γη του Ευαγόρα

τα λάβαρα των Τούρκων.

Και αντί για Τιμή,

όλοι οι φραγκοφορεμένοι 

μιας σαπισμένης χώρας,

μιλούν για “ψυχραιμία”

και συναλλαγή.


Στο νησί της Αφροδίτης

ακόμη τρέμουν τα σκοινιά 

από τις αγχόνες των παλληκαριών,

που κρέμασαν οι δημοκράτες της Αγγλίας

γιατί ήθελαν Ένωση.

Την Ένωση, που πρόδωσαν οι νεοκύπριοι.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης και τόσοι άλλοι

δείχνουν τον δρόμο,

τον δρόμο της θυσίας και της Τιμής.


Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ

Σάββατο 2 Ιουλίου 2022

1922 : Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ- ΚΕΜΑΛ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝ


 

ΤΟ ΚΑΤΩΘΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: “Υπερασπίζοντας την Εθνική Μνήμη”, Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ Β’ ΕΚΔΟΣΗ 2013, σελ. 60.

Ο Λένιν την ίδια ώρα που οι Ρώσσοι πέθαιναν από την πείνα έδινε 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και ανυπολόγιστης αξίας οπλισμό τον σφαγέα του Μικρασιατικού Ελληνισμού Κεμάλ Αττατούρκ

Οι κομμουνιστές της Ελλάδος σε επίσημα κείμενά τους υπερηφανεύονται ότι επεδίωξαν την «αστικοτσιφλικάδικη ήττα της Ελλάδος στην Μικρά Ασία». Ο λόγος για τον οποίον οι μπολσεβίκοι τάχθηκαν κατ’ ουσίαν στο πλευρό του Κεμάλ, ήταν η απόφαση το Λένιν να στηρίξει με κάθε τρόπο τους εβραϊκής καταγωγής νεότουρκους. Άλλωστε, τόσο οι περισσότεροι νεότουρκοι, όσο και οι περισσότεροι ηγέτες των μπολσεβίκων ήσαν εβραίοι.

Εάν η Ρωσία είχε μείνει αυτοκρατορία και δεν είχε γίνει Σοβιετική Ένωση, σήμερα θα υπήρχε μία μεγάλη Ελλάδα των 30 εκατομμυρίων και ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας και του Πόντου δεν θα είχε ξεριζωθεί. Η ενίσχυση του Κεμάλ με όπλα και πολεμικό υλικό δεν ήταν δυνατή από την Δύση γιατί τα παράλια της Μικράς Ασίας τα ήλεγχε η Ελλάδα και η ενίσχυση αυτή ήλθε από τον στρατό που διοικούσε ο κορυφαίος μπολσεβίκος εβραίος Τρότσκι-Μπρονστάιν. Σχετικά με το θέμα γράφει ο καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Κώστας Φωτιάδης.

«Την ίδια μέρα υπογράφτηκε και η συμφωνία για τη χορήγηση δωρεάν οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στον Μουσταφά Κεμάλ. Σε μια περίοδο που ο σοβιετικός λαός πέθαινε καθημερινά από την πείνα, ο Λένιν δεν δίστασε να δωρίσει 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και ανυπολόγιστης αξίας οπλισμό στο δικτάτορα Μουσταφά Κεμάλ, όχι για να πολεμήσει τους ιμπεριαλιστές, όπως υποκριτικά δήλωνε ο ίδιος και οι συνεργάτες του, αλλά για να εξασφαλίσει τα δικά του ζωτικά συμφέροντα στη μεγάλης στρατηγικής, οικονομικής και γεωπολιτικής σημασίας περιοχή. Με ποια λογική θεωρείται ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, όταν το 25% του συνολικού πληθυσμού, που στέναζε κάτω από την τουρκική βαρβαρότητα, ήταν δεδηλωμένης ελληνικής καταγωγής;»

Ας δούμε με την γλώσσα των αριθμών το πολεμικό υλικό που έδωσε η Σοβιετική Ένωση στον Κεμάλ το κρίσιμο έτος 1921 μέχρι τον Μάρτιο, πριν δηλαδή από την ελληνική επίθεση για κατάληψη της Αγκύρας. Τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο 1921 παρελήφθησαν από τα στρατεύματα του Κεμάλ χίλιες βόμβες, 4.000 χειροβομβίδες και 4.000 εγκαιροφλεγείς σφαίρες. Τον Μάρτιο του 1921 οι σοβιετικοί έδωσαν στον Κεμάλ 33.000 τυφέκια, 58 εκατομμύρια φυσίγγια, 300 πολυβόλα, 54 κανόνια, 130.000 οβίδες και άλλες μεγάλες ποσότητες πολεμικού υλικού. Στις 23 Μαρτίου απέστειλε επίσης δωρεάν για τις ανάγκες του Κεμαλικού στρατού 30 δεξαμενές με πετρέλαιο, δυο δεξαμενές βενζίνης και 8 δεξαμενές κηροζίνης. Όλοι γνωρίζουμε ότι στη μεγάλη ελληνική επίθεση του 1921 ο ελληνικός στρατός είχε μεγάλες ελλείψεις πολεμικού υλικού, ενώ ο στρατός του Κεμάλ αφθονία. Κι όμως κάποιοι σήμερα, κάποιοι μαρξιστογενείς έχουν το θράσος να μιλούν για την γενοκτονία των Ποντίων, μία γενοκτονία που υπήρξε κυρίως έργο και αποτέλεσμα της ενισχύσεως του Κεμάλ από τους κομμουνιστές.

 

Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

18 Δεκεμβρίου 2018 στην βουλή: Η Ν.Δ. δεν θα ακυρώσει τις Πρέσπες

  ΣΚΟΠΙΑ - ΕΚΛΟΓΕΣ: «Για μας, θα παραμείνει “Μακεδονία”»: Μέγιστη πρόκληση στο debate των πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια!  Για τα σκουπίδια η ...