Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν.Γ.Μιχαλολιάκου “Τα πρώτα χρόνια”
“Το βιβλίο αυτό δεν απευθύνεται στα άτομα εκείνα που βλέπουν την εθνική και κοινωνική ιδέα με ενδιαφέρον φιλολογικό, αποστασιοποιημένοι από την σκληρή προσπάθεια των νέων Ελλήνων Εθνικιστών, αλλά σε αυτούς που συμμετείχαν και συμμετέχουν στην προσπάθεια της Χρυσής Αυγής.
Απευθύνεται ακόμα σε αυτούς που νιώθουν τους θανάσιμους κινδύνους που απειλούν σήμερα την Πατρίδα μας, την Φυλή μας και τον Πολιτισμό μας και νιώθουν ότι μόνο με τρόπο ριζικό και επαναστατικό είναι δυνατόν να ανατραπεί η θανάσιμη πορεία προς το τέλος και την παρακμή του μεγάλου μας Έθνους. Απευθύνεται, ως εκ τούτου, κυρίως στους νέους ανθρώπους, που από την φύση τους είναι ιδεαλιστές και πρόθυμοι να κάνουν θυσίες για μια Μεγάλη Ιδέα και όχι στους βολεμένους, που με χίλια προσχήματα επιχειρούν να μας πείσουν ότι τίποτε δεν είναι δυνατόν να γίνει και όλα έχουν κριθεί…
Θέλω μέσα από αυτό το βιβλίο να μιλήσω στους επαναστάτες και στους επαναστατημένους, σε αυτούς που γνωρίζουν γιατί πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και σε αυτούς που η ανάγκη τους σπρώχνει να θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα! Αποτελεί δεδομένο γενικό, θα έλεγα κοινή συνείδηση ολόκληρου του λαού σήμερα, ότι τα πράγματα «δεν πάνε άλλο», ότι κάτι πρέπει να γίνει, όμως ποτέ η λαϊκή δυσαρέσκεια δεν έγραψε ιστορία…
Όταν έθαβαν τους Ήρωες κρυφά σαν κλέφτες
“Στα τέλη του 1973 άρχισαν να εκφράζονται ανοικτά οι τουρκικές διεκδικήσεις σε Αιγαίο και Κύπρο. Η ανακάλυψη του πετρελαίου είχε ανοίξει την όρεξη στους επίβουλους γείτονές μας, ενώ από την άλλη πλευρά, από την πλευρά δηλαδή της Ελλάδος φαινόταν πως υπήρχε αποφασιστικότης για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής και επί πλέον, παρ’ όλη την ψευδολογία που σκόπιμα έχει καλλιεργηθεί από τον καραμανλισμό της τελευταίες δύο δεκαετίες η Ελλάδα είχε το πλεονέκτημα και ήταν πάνοπλη για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους…
Αυτό που μου έμεινε από τις τραγικές εκείνες ημέρες του Ιουλίου του 1974 είναι οι πανηγυρισμοί στους δρόμους των Αθηνών ενός ανέμελου όχλου για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που στην Κύπρο μας τα στρατεύματα του Αττίλα έσφαζαν, βίαζαν, λεηλατούσαν και μια χούφτα γενναίων ανδρών έχυναν το αίμα τους και έδιναν τον υπέρ Πατρίδος αγώνα χωρίς καμία βοήθεια από την Πατρίδα.
Την ίδια στιγμή, που ο όχλος πανηγύριζε στις λεωφόρους της πρωτεύουσας του Ελληνισμού, ο νέος κυβερνήτης της χώρας δήλωνε ότι «η Κύπρος είναι μακριά» και ακόμη και μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει δώσει απαντήσεις γιατί τα Φάντομ δεν πήγαν ποτέ στην Κύπρο, γιατί τα υποβρύχια που βρισκόντουσαν έξω από την Κυρήνεια τις ώρες της αποβάσεως των τουρκικών στρατευμάτων έλαβαν διαταγή να γυρίσουν πίσω. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ένα νεκρώσιμο σε έναν δρόμο της περιοχής Πατησίων, που έγραφε επάνω αντισυνταγματάρχης πυροβολικού Εμμανουήλ Χατζηδάκης, έπεσε υπέρ πατρίδος και μια μεγάλη απορία στα νεανικά μου μάτια: Γιατί θάβουν κρυφά τους Ήρωες; Γιατί οι εφημερίδες δεν γράφουν λέξη για όσα συμβαίνουν στην Κύπρο μας;
Αργότερα έμαθα κι άλλα, έμαθα για τις χρυσές σελίδες δόξης που έγραψαν οι αξιωματικοί και οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεών μας στο νησί του Ευαγόρα, έμαθα για τον Λοχαγό Σταυριανάκο που επετέθη στα τουρκικά στρατεύματα και σκοτώθηκε, τραγουδώντας το «σκέπασε μάνα σκέπασε γαλανομάτα κόρη καθώς εσκέπασες και μας και τα άλλα τα παιδιά σου», ήρωες μέχρι σήμερα λησμονημένοι, αφού ήρωες για αυτούς που μας εξουσιάζουν ήταν οι μεγάλοι… δημοκράτες της μεταπολιτεύσεως και οι ψευτοαντιστασιακοί της τελευταίας στιγμής.”
“Όσοι Ζωντανοί”
“Βαρύ το στίγμα εκείνου του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 και η ξεχωριστή δόξα και πολεμική αρετή εκείνων των γενναίων ανδρών δεν φθάνει για να ξεπλύνει την εθνική ντροπή μιας ήττας, δεν φθάνει για να ξεπλύνει τις Ελληνικές σημαίες που βρίσκονται στο πολεμικό μουσείο των Τούρκων και την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κυρήνεια και την Αμμόχωστο. Όμως, ποιος τα θυμάται αυτά σήμερα… Κάθε 24 Ιουλίου στο προεδρικό μέγαρο γίνεται μια μεγάλη δεξίωση για την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όλοι φροντίζουν να λησμονηθεί πως αυτή η «δημοκρατία» ήλθε και πάλι στην Ελλάδα μέσα από μια εθνική καταστροφή, μια εθνική καταστροφή γεμάτη ερωτηματικά, ερωτηματικά στα οποία ακόμη δεν έχει απαντήσει κανείς.
Με βαρύ λοιπόν, το φορτίο της εθνικής ντροπής οι Εθνικιστές, όσοι είχαν απομείνει όρθιοι και ζωντανοί, πασχίζουν να μαζέψουν τις δυνάμεις τους. Το κόμμα της 4ης Αυγούστου αρχίζει και πάλι να λειτουργεί, ενώ ιδρύεται και το «Κίνημα» και σημαντικό πυρήνα συσπειρώσεως των εθνικών δυνάμεων αποτελεί η Εθνική Φοιτητική Ένωσις Κυπρίων, που ακόμη βρίσκεται στα χέρια των Ενωτικών. Αυτό όμως μέχρι το φθινόπωρο όπου γίνονται εκλογές και παρόλο το γεγονός ότι την πλειοψηφία κερδίζουν οι ενωτικοί, με ένα πραξικόπημα στην κυριολεξία η ΕΦΕΚ περνά στα χέρια των Μακαριακών.
Μάλιστα, έλαβαν χώρα με αφορμή τις εκλογές αυτές και σοβαρά επεισόδια στα γραφεία των Κυπρίων φοιτητών. Από την μια μεριά ήταν οι Εθνικιστές, κρατώντας Ελληνικές Σημαίες και τραγουδώντας εμβατήρια του Στρατού μας και από την άλλη ένα τεράστιο πλήθος κάθε λογής αριστερού στοιχείου και με την αστυνομία απούσα. Ήταν ένα πρώτο σημάδι για το τι έμελλε να ακολουθήσει, για το μέχρι πού επρόκειτο να φθάσει η «αντιχουντική» και αντιεθνικιστική υστερία του καραμανλικού κράτους.”
“Το κράτος της «δεξιάς» προωθούσε το πνεύμα της αριστεράς”
“Τα πρώτα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, όπως όλοι όσοι τα έζησαν γνωρίζουν, υπήρξε πανταχού παρούσα η λεγόμενη μόδα της αριστεράς. Από το πουθενά άρχισαν να εμφανίζονται κουλτουριάρηδες μουσάτοι με αμπέχονα, που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν κρυμμένοι στην τρύπα τους, και να παριστάνουν τους αντιστασιακούς και τους επαναστάτες. Ταυτόχρονα, το κράτος της «δεξιάς» προωθούσε αυτό το πνεύμα και είχε επιδοθεί σε έναν απηνή διωγμό κάθε εθνικιστικού στοιχείου που τολμούσε να παραμείνει ανεξάρτητο και δεν στοιχιζόταν στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας…
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα η αντίσταση των εθνικιστικών δυνάμεων, που βεβαίως υπήρξαν, ήταν από μηδαμινή έως ελάχιστη. Χιλιάδες αξιωματικοί εδιώχθησαν από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, ενώ όσοι ήσαν εθνικιστές και φοιτούσαν στα Πανεπιστήμια εμποδίζοντο από ομάδες μαρξιστών ακόμη και να δώσουν εξετάσεις στις σχολές τους. Από την άλλη πλευρά, τα στελέχη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αρχής γενομένης από υπουργούς και αξιωματούχους μέχρι και τα στελέχη των υπηρεσιών, άλλαξαν μέσα σε μια μέρα πορεία και από υμνητές του στρατιωτικού καθεστώτος μετεβλήθησαν σε υπέρμαχους της μεταπολιτεύσεως.
Ήταν ξαφνικά σαν να μην υπήρξε ποτέ το καθεστώς της 21ης Απριλίου, παρ’ όλο που για επτά ολόκληρα χρόνια διοικούσε το κράτος και ευεργέτησε αναμφισβήτητα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Όμως τα στερνά τιμούν τα πρώτα και έτσι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που είχαν απολαύσει αγαθά και αξιώματα από το στρατιωτικό καθεστώς, ξαφνικά ένιωσαν μέσα τους ισχυρό το ένστικτο της επιβίωσης και πήγαν με την πλευρά αυτού που ήταν στην παρούσα περίσταση δυνατός.
Έτσι, οι τέως χουντικοί έγιναν στο μεγαλύτερο μέρος τους δημοκράτες και αρκετοί από αυτούς ευρίσκονται μέχρι και σήμερα σε κόμματα της αριστεράς!”
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος - Ιδρυτής Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή
