Είμαστε στα 2003, στις παραμονές των Olympic Games του 2004, και το χρήμα ρέει ποτάμι. Ο λαός πληρώνει τα δημόσια έργα σε υπέρογκες τιμές τριπλάσιες και πλέον των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Όλοι σχεδόν οι συγγενείς των βουλευτών όλων των κομμάτων έχουν διοριστεί σε ανύπαρκτους οργανισμούς με μισθούς δύο και τρεις χιλιάδες ευρώ. Η Ελλάδα είναι φανερό ότι βαδίζει προς την χρεοκοπία. Ανάμεσα σε ένα λαό αποχαυνωμένο από τον καταναλωτισμό υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν την πραγματικότητα. Για του λόγου το αληθές το παρακάτω άρθρο, στο οποίο εκφράζετο η απορία ποιος θα έρθει πρώτος στην Ελλάδα, ο τουρκικός στρατός ή το ΔΝΤ; Διαβάστε τι γράφαμε στα 2003:
Αναδημοσίευση άρθρου του Νικολάου Γ. Μιχαλολιάκου από το περιοδικό “Χρυσή Αυγή”, Απρίλιος 2003
“Δεν είναι λίγοι οι φίλοι και οι συναγωνιστές που μας προσάπτουν την κατηγορία ότι είμαστε ρομαντικοί, ότι δεν βλέπουμε την σκληρή πραγματικότητα των καιρών, ότι δεν προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα. Υπάρχουν βεβαίως και οι εχθροί μας που είναι πολλοί και ποικίλοι, όπως πολλές και ποικίλες είναι οι συκοφαντίες και οι λασπολογίες, τις οποίες είτε ψιθυριστά, είτε δημόσια αποδίδουν στο Κίνημά μας…
Όσο γι’ αυτούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η Χρυσή Αυγή παίζει ένα βρώμικο παιχνίδι, όλοι τους μέχρι σήμερα έχουν διαψευστεί από τον χρόνο και όσοι δεν έχουν διαψευστεί ακόμη, θα διαψευστούν στο μέλλον.
Στο περίφημο μυθιστόρημα του Καραγάτση, «Αίμα χαμένο και κερδισμένο», περιγράφεται σε ένα κεφάλαιο η ψυχολογία του προδότη και γράφει ο Καραγάτσης πως ο Μιχάλης Ρούσσης έφτασε στα όρια της προδοσίας επειδή κανείς δεν τον πίστευε ότι σώθηκε σαν από θαύμα από την μάχη στο Μανιάκι και όλοι τον θεωρούσαν δειλό και φυγά. Από πνεύμα εκδικήσεως, λοιπόν, κατεχόμενος αποφάσισε να γίνει προδότης. Τέτοιους προδότες έχουμε και εμείς, που όταν μετρήθηκαν με τον εαυτό τους στον τραχύ δρόμο του Χρυσαυγίτη βρέθηκαν λίγοι και ανεπαρκείς και τότε επειδή δεν διέθεταν την τόλμη και την γενναιότητα να κάνουν την αυτοκριτική τους, εύκολος στόχος έγινε γι’ αυτούς η Χρυσή Αυγή. Το χαμένο όνειρο της φλογερής εφηβείας τους, στο οποίο δεν κατόρθωσαν να παραμείνουν πιστοί.
Είναι πράγματι παράδοξο σε μια Ελλάδα που σαπίζει κυριολεκτικά χωρίς σκοπό, «περιμένοντας τους βαρβάρους», να υπάρχουν κάποιοι ασυμβίβαστοι, σταθεροί στις ιδέες τους, αδιαπραγμάτευτοι και φανατικοί.
Μου έλεγε ένας άνθρωπος ξεχωριστός, που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα, πως η πραγματικότητα σήμερα για τον λαό μας θυμίζει επιθανάτιο ρόγχο. Το ερώτημα είναι ποιος θα προλάβει πρώτος: Το διεθνές νομισματικό ταμείο ή η 4η Τουρκική στρατιά;
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, όλοι ασχολούνται με τα «ριάλιτυ σόου», με τα ποδοσφαιρικά ντέρμπι και με το πολιτικό ντέρμπι των εκλογών που έρχονται. Μοιάζουμε χωρίς αμφιβολία στους περισσότερους σε αυτήν την χώρα σαν τον τρελό του χωριού, που λέει την μεγάλη αλήθεια και κανένας δεν τον πιστεύει και η εύκολη λύση για να ξεφύγουν από τις δικές τους σοβαρές προσωπικές ευθύνες είναι να λένε είτε ότι είμαστε… βαλτοί (!!!) και γι’ αυτό έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, είτε ρομαντικοί…
Κατήντησε το αυτονόητο καθήκον απέναντι στην Πατρίδα, στην τιμή και τις αξίες να είναι ρομαντισμός! Το να ζεις για τις Ιδέες σου και όχι από τις Ιδέες σου, όπως πολλοί επιτήδειοι που παριστάνουν τους ιδεολόγους, είναι σήμερα ρομαντισμός, κάτι σαν να ασχολείσαι με συλλογή πεταλούδων ή να μαζεύεις άνθη στους αγρούς!
Δεν παραπονούμεθα για τον βρώμικο πόλεμο εναντίον μας από εχθρούς και «φίλους». Είναι απόλυτα φυσιολογικό να προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας σταματήσουν, να πνίξουν την φωνή μας, να εμποδίσουν την άνοδο του Κινήματός μας. Γνωρίζουν ότι στην περίπτωση την δική μας δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να διαπραγματευτούν μαζί μας.
Γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε ποτέ από τις θέσεις μας. Και όσοι απορούν γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα μας, θα τους απαντήσουμε με μία εικόνα, με την εικόνα μιας πορείας χιλιάδων Χρυσαυγιτών στο κέντρο της Αθήνας. Μια πορεία κάποιων ξεχωριστών ανδρών και γυναικών «που δεν περιμένουν τους βαρβάρους», αλλά είναι αποφασισμένοι να τους πολεμήσουν μέχρι τέλους και εντός και εκτός των τειχών της πολιτείας. Και αυτό δεν είναι ρομαντισμός, είναι σκληρός και ωμός ρεαλισμός για την επιβίωση του Έθνους.”
Νικόλαος Γ. Μιχαλολιάκος
